Greek mathematician Archimedes around 250 BC, discovered the law of buoyancy, and hence, it is today known as Archimedes’ principle. Consider a cube immersed in a fluid with templefx坦普外汇经纪商好不好_followme交易社区 the upper surface horizontal. Angled surfaces do not nullify the analogy as the resultant force can be split into orthogonal components and each dealt with in the same way.
The pressure difference results in a net upward force on the object. When a solid object is immersed in a fluid, it experiences pressure in all directions, known as fluid pressure (Pascal’s principle). Therefore, the pressure https://www.day-trading.info/penny-stocks-to-watch-for-march-2021-2021/ at the top of the object is less than that at the bottom. This pressure difference causes an upward force, known as the buoyant force. It is a contact force and opposite in direction to the weight of the object.
The density of the coin, an indication of its authenticity, can be calculated if the fluid density is known. We can use this same technique to determine the density of the fluid if the density of the coin is known. The buoyancy equation can be found by determining the displaced fluid’s weight and using the force balance equation. Archimedes observed that the silver mass caused more water to flow out of the vessel than the gold one. Next, he observed that his “gold” crown caused more water to flow out of the vessel than the pure gold object he had created, even though the two crowns were of the same weight.
For a sunken object, the entire volume displaces water, and there will be an additional force of reaction from the solid floor. Extremely heavy objects can float in water, as long as their shape is carefully crafted to ensure that the displaced weight of the water is greater than the total weight of the object. Fluid pressure increases with depth because of the (gravitational) weight of the fluid above. This increasing pressure applies a force on a submerged object that increases with depth.
The buoyant force, which always opposes gravity, is nevertheless caused by gravity. When the weight of the fluid displaced is equal to the object’s weight, it is called neutral buoyancy. When an object is immersed in a fluid, wholly or partially, the fluid exerts an upward force opposite its weight. This phenomenon is known as buoyancy, and the upward thrust is known as the buoyant force. A characteristic of buoyancy is that it determines whether an object will float or sink. This organ resembles an air-filled balloon that expands and contracts as the fish moves higher or lower in water.
A body at rest in a fluid is acted upon by a force pushing upward called the buoyant force, which is equal to the weight of the fluid that the body displaces. If the body is completely submerged, the volume of fluid displaced is equal to the volume of the body. If the body is only partially submerged, the volume of the fluid displaced is equal to the volume of the part of the body that is submerged.
Thus, Archimedes demonstrated that his crown indeed contained silver. Allegedly, while taking a bath, Archimedes noticed that the more he sank into the tub, the more water flowed out of it. He realized this was the answer to his predicament, and rushed home while crying “Eureka!
For example, floating objects will generally have vertical stability, as if the object is pushed down slightly, this will create a greater buoyancy force, which, unbalanced by the weight force, will push the object back up. So pressure increases with depth below the surface of a liquid, as z denotes the distance from the surface of the liquid into it. Any object with a non-zero vertical depth will have different pressures on its top and bottom, with the pressure on the bottom being greater. King Heiron II of Syracuse had a pure gold crown made, but he thought that the crown maker might have tricked him and used some silver. Heiron asked Archimedes to figure out whether the crown was pure gold. Archimedes took one mass of gold and one of silver, both equal in weight to the crown.
The upward force on the cube is the pressure on the bottom surface integrated over its area. Therefore, the integral of the pressure over the area of the horizontal bottom surface of the cube is the hydrostatic pressure at that depth multiplied by the area of the bottom surface. Objects can experience buoyancy in any fluid, so machines like hot air balloons are buoyant in air. Heating the air inside the balloon creates hotter air that is less dense than the surrounding air, pushing the hot air balloon upward. To come back down, the gas heaters are turned off and the air inside the balloon starts to cool.
Dividing the total underwater hull volume by the volume per unit weight of the fresh, brackish, or salt water in which the ship is to run gives the weight of water displaced. This must equal the total weight if the ship is to float at no greater depth than the design waterline. The net weight moment, forward of or abaft the mid-length, is divided by the total weight to give the distance https://www.topforexnews.org/software-development/basic-requirements-to-become-a-python-developer-2/ at which the centre of gravity (G) lies forward of or abaft the mid-length. The same operation for the volume moments gives the fore-and-aft position of the centre of buoyancy (B). Buoyancy is closely tied to density, which is defined as the ratio of the mass of an object to its volume. The density of an object in comparison to the density of water is called specific gravity.
An object heavier than the amount of the fluid it displaces, though it sinks when released, has an apparent weight loss equal to the weight of the fluid displaced. In fact, in some accurate weighings, a correction must be made in order to compensate for the buoyancy effect of the surrounding air. The weight of the displaced fluid is directly proportional to the volume of the displaced fluid (if the surrounding fluid is of uniform density). Thus, among completely submerged objects with equal masses, objects with greater volume have greater buoyancy. Buoyancy (/ˈbɔɪənsi, ˈbuːjənsi/),[1][2] or upthrust, is an upward force exerted by a fluid that opposes the weight of a partially or fully immersed object.
If the buoyancy of an (unrestrained and unpowered) object exceeds its weight, it tends to rise. Calculation of the upwards force on a submerged object during its accelerating period cannot be done by the Archimedes principle alone; it is necessary to consider dynamics of an object involving buoyancy. Once it fully sinks to the floor of the fluid or rises to the surface and settles, Archimedes principle can be applied alone.
The average density of the balloon decreases less than that of the surrounding air. A rising balloon stops rising when it and the displaced air are equal in weight. As a floating object rises or falls, the forces external to it change and, as all objects are compressible to some extent or another, so does the object’s volume. Buoyancy depends on volume and so an object’s buoyancy reduces if it is compressed and increases if it expands. Showing that the depth to which a floating object will sink, and the volume of fluid it will displace, is independent of the gravitational field regardless of geographic location. When the weight of the fluid displaced is less than the object’s weight, it is called negative buoyancy.
For this reason, the weight of an object in air is approximately the same as its true weight in a vacuum. The buoyancy of air is neglected for most objects during a measurement in air because the error is usually insignificant (typically less than 0.1% except for objects of very low average density such as a balloon or light foam). But if you mold the same lump of clay into the shape of a boat, it will float. Because of its shape, the clay boat displaces more water than the lump and experiences a greater buoyant force, even though its mass is the same.
Welkom bij deze gedetailleerde introductie over PCT (Post-Cycle Therapy). PCT is een essentieel onderdeel van het gebruik van anabole steroïden, omdat het helpt om het lichaam te herstellen na een cyclus van het gebruik van deze stoffen.
Tijdens een cyclus van anabole steroïden wordt de natuurlijke productie van testosteron in het lichaam onderdrukt. Dit kan leiden tot een verstoring van het hormonale evenwicht en verschillende bijwerkingen veroorzaken. PCT helpt om de natuurlijke testosteronproductie weer op gang te brengen en het lichaam te ondersteunen bij het herstellen van de schade die is aangericht door het gebruik van steroïden.
Er zijn verschillende methoden en medicijnen die kunnen worden gebruikt voor PCT, afhankelijk van de specifieke steroïde cyclus die is gevolgd en de individuele behoeften van de gebruiker. Het is belangrijk om een goed doordacht PCT-plan te hebben om de kans op bijwerkingen te minimaliseren en het herstelproces te optimaliseren.
Door het volgen van een adequaat PCT-programma kunnen gebruikers hun hormonale balans herstellen en hun gezondheid beschermen na het gebruik van anabole steroïden. Het is essentieel om verstandig en verantwoordelijk om te gaan met het gebruik van deze stoffen en altijd de juiste ondersteuning te zoeken voor en na een cyclus.
Bestel eenvoudig pct supplementen voor een succesvol herstel na een kuur.
Een PCT kuur is essentieel voor het behoud van je hormonale balans na een anabole steroïdenkuur. Het helpt om bijwerkingen te minimaliseren en je natuurlijke testosteronproductie weer op gang te brengen.
වත්මන් තත්ත්වය
13 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනය මුළුමණින් ක්රියාවේ යෙදවීම දිගටම ආන්දෝලනාත්මක ප්රශ්නයක් ව පවතී. රටේ උතුරු නැඟෙනහිරත්, දකුණේත් මෙම සංශෝධනය විරෝධයට ලක්ව ඇත. ඕනෑම අනාගත ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාවක් තුළ ආමන්ත්රනය කළ යුතු වන ඇතැම් බරපතල ඌනතාවයන් දැනට තිබෙන 13 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධන මාදිළියේ ඇත. 13 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනයේ බොහෝ බලතල, විශේෂයෙන්ම ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල, තවමත් පැවරිය යුතුව ඇති බැවින්, එම සංශෝධනය කිසි විටෙක සම්පූර්ණයෙන් ක්රියාත්මක කර නැත.
13 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කිරීමෙන් වසර 45කට් පසුව පවා, එය සම්පූර්ණයෙන් ක්රියාත්මක කිරීමට පක්ෂව හා ඊට එරෙහිව කරනු ලබන ඉල්ලීම්වලින් ශ්රී ලංකාවේ දේශපාලන ක්ෂේත්රය යළිත් වරක් කැළඹී තිබේ. එවැනි බලය පැවරීමක් ඕනෑවට වඩා වැඩි බවටත් එය රට බෙදීමට මඟ පාදනු ඇති බවටත් දකුණේ ජාතිකවාදීන් තවමත් තර්ක කරන අතර බලය පවරා දීම ප්රමාණවත් නොවන බවට උතුරේ අය තර්ක කරති. බොහෝ දේශපාලඥයන් සහ ඔවුන්ගේ සංවිධාන මුහුණ දී සිටින මැතිවරණ අවදානම් තත්වයන් හේතුවෙන් ඔවුහු මේ මොහොතේ මෙම ප්රශ්නය සාකච්ඡාවට ලක් කරනවා වෙන්නටද ඉඩ තිබේ.
13 වැනි ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථා සංශෝධනයේ ඇතැම් වගන්ති ප්රායෝගික නොවන බවටත් ඒවාට විකල්ප විසඳුම් සෙවිය යුතු බවටත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ පාලන කාලයේ දී කරන ලද ප්රකාශ පැවතිණි. [Daily Mirror 6 Jan 2020, Some provisions in 13A impractical, alternatives should be sought: President; available at: https://www.dailymirror.lk/breaking_news/Some-provisions-in-13A-impractical-alternatives-should-be-sought-President/108-180835] පළාත් සභා සතුව පොලිස් බලතල පවතින්නේ නම් පොලිසිය දේශපාලනීකරණය බවට පත් වන බව ඔහු පවසා තිබිණි. ඒ අනුව, භාෂා හා සංස්කෘතික වෙනස්කම් විසින් ඇති කරනු ලබන ගැටළු විසඳීම සඳහා උපකාරී වන ලෙස ඔහුට කරන්නට අවශ්ය වූයේ පොලිසියට ස්ථානාධිපති නිලය දක්වා පුද්ගලයින් දිස්ත්රික්කවලින් පත් කිරීම යි.
13 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනය සම්පූර්ණයෙන් ක්රියාත්මක කිරීමට එරෙහිව බෞද්ධ සංඝයා/පූජ්ය පක්ෂයේ ඇතැම් කොටස් පසුගිය පෙබරවාරි මාසයේදී පෙළපාලි ගියහ. කෙසේ වෙතත්, දේශීය වශයෙන්, ජාත්යන්තර වශයෙන් සහ ඉන්දියාව සමඟ අවස්ථා ගණනාවකදී කර තිබෙන ඒකාබද්ධ ප්රකාශ වලදී ආණ්ඩුව ශ්රී ලංකා ජනතාව අතර සංහිඳියාව ඇති කිරීමේ මාර්ගයක් ලෙස අර්ථවත් අන්දමින් බලය බෙදා හදා ගැනීමේ අවශ්යතාවය හඳුනාගෙන තිබේ. ෆෙඩරල් විසඳුමක් සඳහා පෙනී සිටින දෙමළ ජාතික සන්ධානය (ටීඑන්ඒ) ඉල්ලා සිටින්නේ ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල ඇතුළුව 13 වැනි සංශෝධනය සම්පූර්ණයෙන්ම ක්රියාත්මක කිරීම යි.
රනිල් වික්රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා 13 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනය සම්පූර්ණයෙන් ක්රියාත්මක කිරීම ගැන වරක් කතා කළේය. එහෙත් ඊළඟ අවස්ථාවේ, එම සංශෝධනය පොලිස් බලතල නොමැතිව ක්රියාත්මක කිරීමට තමන් කැපවී සිටින බවත්, ඉන් ගම්ය වෙන කරුණු පාර්ලිමේන්තුවේ සාකච්ඡා කළ යුතු බවත් පවසමින් ඔහුගේ අදහස වෙනස් කළේය. ඔහු ගන්නා ස්ථාවරය කුමක් වුවත් ඔහුගේ භක්තිමත් ආධාරකරුවන් ඔහුට සහයෝගය දක්වමින් ඔහු අනුගමනය කරන බව පෙනේ. මෙම ප්රකාශ කෙළවර වන්නේ හුදෙක් දේශපාලන අවස්ථාවාදය ලෙසයි.
පසුගිය ජූලි මාසයේදී ජනාධිපති රනිල් වික්රමසිංහ සර්ව පාක්ෂික රැස්වීමක් කැඳවා ශ්රී ලංකාව එක්කෝ ‘13 වැනි ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථා සංශෝධනයෙන් සපයා දී ඇති පරිදි ප්රමාණවත් අන්දමින් පවරා දෙන ලද බලතල සහිතව පළාත් සභා තවදුරටත් තබාගත යුතු බවටත් එසේ නැතහොත් පළාත් සභා ක්රමය මුළුමනින්ම අහෝසි කළ යුතු බවටත්’ ප්රකාශ කළේය [Ref: EconomyNext July 27, 2023, https://economynext.com/sri-lanka-must-either-implement-13a-or-abolish-provincial-councils-president-126875/]. සමගි ජන බලවේගය (SJB) සර්ව පාක්ෂික රැස්වීමට සහභාගී වූ අතර ජාතික ජන බලවේගය (NPP) ඇතුළු දකුණේ දේශපාලන පක්ෂ ගණනාවක්ම එය වර්ජනය කළේය. යලිත් වතාවක් ඉඩම් හා පොලිස් බලතල විමධ්යගත කිරීම ශ්රී ලංකාවේ බලය පවරා දීමේ දුබල පුරුක බවට පත්ව තිබේ.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ප්රමුඛ කණ්ඩායම්වල පුළුල් සන්ධානයක් නියෝජනය කරන ජාතික ජන බලවේගය (NPP) විසින් වර්ජනය කිරීම සඳහා හේතුව වශයෙන් දක්වා ඇත්තේ ආණ්ඩුව 13 වැනි සංශෝධනයට අදාළ කරුණු සම්බන්ධයෙන් තමන්ගේ ශ්රේණීන් තුළම සම්මුතියක් තහවුරු කර ගෙන නොමැති හෙයින් එය හුදෙක් රැවටීමක් වූ බවයි. ජාතික ජන බලවේගයට අනුව ජනාධිපතිවරයා එළැඹෙන ජනාධිපතිවරණයකදී ජයග්රහණය තහවුරු කර ගැනීම සඳහා දෙමළ ඡන්ද දිනා ගැනීමට මෙම ව්යායාමය උපයෝගී කර ගනිමින් සිටියි. මෙය සිදු වූයේ ඒ සමඟම ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ ඇතැම් නායකයන් 13 වැනි සංශෝධනයට දැඩි විරෝධය පළ කර තිබියදී යි [Ref: https://www.adaderana.lk/news/88542/JVP-is-against-13th-amendment-handunnetti]. ඔවුන්ට අනුව ජාතික ජන බලවේගය පවා 13 වැනි සංශෝධනය පිළිගන්නේ නැත.
ඒ කෙසේ වෙතත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ ජාතික ජන බලවේගය පිළිතුරු දිය යුතු ප්රශ්ණයක් තිබේ. ශ්රී ලංකාවේ බහුතරය නොවන ජන ප්රජාවෝ ඔවුන්ගේ වාර්ගික-භාෂාමය සහ ආගමික පසුබිම් හේතුවෙන් මුහුණ දෙන විශේෂිත ප්රශ්න ඇති බව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ ජාතික ජන බලවේගය පිළිගන්නේ නම්, සහ 13 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනයෙන් එම ප්රශ්න ආමන්ත්රනය කොකරන්නේ නම්, ඒ ගැටළු විසඳීම සඳහා ඔවුන් විසින් ගන්නට බලා පොරොත්තු වන ප්රතිපත්තිමය ස්ථාවරයන් ඉදිරිපත් කිරීම ඔවුන්ගේ යුතුකම සහ වගකීම වේ. අනාගතයේ බලය ලබා ගන්නා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණු හෝ ජාතික ජන බලවේගයේ පාලනයක් යටතේ තම ප්රශ්න විසඳා ගන්නට බලා සිටින ලෙස බහුතර නොවන ජන ප්රජාවන්ට කියා සිටීම නිරර්ථක වන්නේය; ඒ වෙනුවට ජාතික ප්රශ්නය සම්බන්ධයෙන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ ජාතික ජන බලවේගය දරන ප්රතිපත්තිමය ස්ථාවරයන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමෙන් ඔවුන්ගේ සහයෝගය ලබා ගන්නට ඔවුන් පොළඹවා ගැනීම වඩා යහපත් වෙයි.
තවත් සත්යය සෙවීමේ කොමිසමක්?
යළිත් වරක් ශ්රී ලංකා ආණ්ඩුව තවත් කොමිෂන් සභාවක් යෝජනා කර ඇත; මෙවර එය නම් කොට ඇත්තේ ‘ජාතික සමගිය හා ප්රතිසන්ධාන කොමිසම’ යනුවෙනි. මේ විෂය සම්බන්ධයෙන් 2005 වසරේ පටන් කැඳවා ඇති කොමිෂන් සභා රැසක අතීත අත්දැකීම් පදනම් කර ගත් විට මෙම යෝජනාව ගැන වින්දිතයන්ගේ පවුල් ඇතුළු බොහෝ දෙනෙක් දැඩි සේ සැක පහල කිරීම පුදුමයට කාරණයක් නොවේ.පසුගිය කාලය තුළ පත් කරන ලද එකදු කොමිෂන් සභාවක් වත් පීඩාවට පත් ව සිටින ජනයාට සත්යය, යුක්තිය හෝ වන්දි ගෙවීම සඳහා කටයුතු කිරීමේදී සාධනීය වී නොමැත. මෙවර කොමිෂන් සභාව ඵලදායී ලෙස ක්රියාත්මක වීම සඳහා පාලන තන්ත්රය විසින් ආරක්ෂාව සහ හිතකර පරිසරයක් සහතික කරන්නේ කෙසේද යන්න පිළිබඳව ඔවුහු කිසිදු පැහැදිලි කිරීමක් කර නැත.
ව්යුහාත්මක ගැටළු
පළාත් මට්ටමින් පැහැදිලි ව්යුහාත්මක විධිවිධාන නොමැතිකම හේතුවෙන් පවරා දෙන ලද බලතල ප්රායෝගිකව යොදන ආකාරය සම්බන්ධයෙන් පළාතෙන් පළාතට ආවේණික වන වෙනස්කම් පවතී. ප්රාදේශීය ලේකම්වරුන්ගේ සෘජු අධිකාරිය වන්නේ ස්වදේශ කටයුතු අමාත්යාංශය යි. ඔවුහු දිස්ත්රික් ලේකම්වරුන්ගේ පරිපාලන අධීක්ෂණයට ද ලක් වෙති. පළාත් සභා සමඟ ඔවුන්ට කිසිදු ඍජු සම්බන්ධතාවයක් නැත. මේ අනුව, පළාත් සභාවක කරන මෙහෙයවීම අකාර්යක්ෂම බවට පත් කරමින් මධ්යම ආණ්ඩුවේ සහ පළාත් සභාවල පරස්පර අවශ්යතා ඉටු කරමින් ද්විත්ව මෙහෙවරක් ඉටු කිරීමට ඇතැම් විට ප්රාදේශීය ලේකම්වරුන්ට සිදු වී තිබේ. මෙම අක්රමිකතාවය නිවැරදි කළ යුතු වේ.
ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල හැර 13 වැනි සංශෝධනය යටතේ ව්යවස්ථාපිතව සපයා ඇති සියලුම බලතල පලාත් සභාවලට පවරා දී ඇති බව පෙනේ. කෙසේ වෙතත්, පළාත් සභා කාර්යක්ෂමව හා ඵලදායි ලෙස ක්රියාත්මක කිරීම සඳහා අවශ්ය කරන මුදල්වල පාලනය තබා ගන්නට විනිවිද භාවයෙන් තොර අන්දමේ ක්රියාමාර්ග යොදා ගැනීම වැනි වෙනත් අමතර උපාමාරු ද මේ සමඟ භාවිතා කර තිබේ.
ශ්රේෂ්ඨාධිකරණයේ තීරණයට අනුව ඉඩම් බලතල රක්ෂිත විෂයක් වන්නේ නම් සහ පවරා දිය නොහැකි වන්නේ නම්, එසේම ජාතික ආරක්ෂාව අනතුරට ලක් කරන බැවින් පොලිස් බලතල පවරා දිය නොහැකි නම්, එවැනි ක්රමයක් මඟින් බහුතරයක් නොවන ජන ප්රජාවන් මුහුණ දෙන ආර්ථික හා නීතිය ක්රියාවේ යෙදවීමේ ගැටළු ප්රශ්න ආමන්ත්රනය කිරීමක් සිදු කළ නොහැකි ය.ස්වයං නිර්ණ අයිතිය මත පදනම්ව ජාතිකත්වයන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් සහ නිදහස ඉල්ලා සිටින තවත් සටන්කාමී නැගිටීමක් කරා අප ගමන් කරමින් සිටිනවාද?
2023 ඔක්තෝම්බර් 15 වන දා
ලයනල් බෝපගේ
සිව්වන කොටස
පළමු,දෙවන හා තෙවන කොටස හා සබැඳිය
Sri Lanka – Nation Building, Devolution and the 13th Amendment
Lionel Bopage
Part 4 Link to Part 3
Current Situation
The full implementation of the 13th amendment continues to be a controversial issue. The amendment is subject to opposition from both the south and the north east of the country. There are certain serious deficiencies with the current 13th Amendment model that need to be addressed in any future constitution. The 13th Amendment in the form it was enacted, has never been fully implemented, as many powers, especially land and police powers are yet to be devolved.
The political arena in Sri Lanka is, once again, abuzz with demands both for and against the full implementation of the 13th Amendment, even 45 years after its enactment. The nationalists in the south still argue that such devolution is too much and would lead to division of the country, whilst those in the northeast argue that there is not enough devolution. There is also the possibility that many politicians and their organizations have taken up this issue at this point in time due to the possible electoral vulnerabilities they are facing.
During the Gotabaya Rajapaksa presidency, there were assertions that certain provisions in the 13th Amendment were impractical and alternative solutions needed to be sought [Daily Mirror 6 Jan 2020, Some provisions in 13A impractical, alternatives should be sought: President; available at: https://www.dailymirror.lk/breaking_news/Some-provisions-in-13A-impractical-alternatives-should-be-sought-President/108-180835]. If police powers are in the hands of Provincial Councils, the police force will become politicised, he had said. So, to help solve issues caused by language and cultural differences, he wanted to appoint individuals from the districts to the police up to the rank of OIC.
Last February, some sections of the Buddhist Sanga/clergy demonstrated against the full implementation of the 13th Amendment. However, locally, internationally and on several occasions in joint statements with India, the government has recognised the necessity for meaningful power sharing as a way of achieving reconciliation among the peoples of Sri Lanka. The Tamil National Alliance (TNA), which advocates for a federal solution, wants the full implementation of the 13th Amendment, including land and police powers.
President Ranil Wickremasinghe did speak once about fully implementing the 13th Amendment. However, in the next breath changed his mind stating that he is committed to implementing the 13th amendment but without police powers, and that the Parliament needs to discuss its implications. His devoted supporters appear to go along with whatever position he takes. These pronouncements end up as mere political opportunism.
Last July, President Wickremasinghe called an all-party meeting and asserted that Sri Lanka should retain “its provincial councils with powers adequately devolved as provided for in the 13th Amendment to the Constitution, or abolish the PC system entirely” [Ref: EconomyNext July 27, 2023, https://economynext.com/sri-lanka-must-either-implement-13a-or-abolish-provincial-councils-president-126875/]. Samagi Jana Balavegaya (SJB) attended the all-party meeting, while a number of south-based political parties, including the National People’s Power (NPP) boycotted it. Yet again, decentralisation of land and police powers has become the Achilles heel of devolution of power in Sri Lanka.
The excuse given by the NPP, which represents a broad coalition of groups led by the JVP, for boycotting the meeting was that it was just a sham as the government has not ensured consensus within its own ranks over the issues relating to the 13th Amendment. According to the NPP, the President is utilizing this exercise to win Tamil votes to secure victory at the next presidential election. This happened even as some of the leaders of the JVP have expressed their vehement opposition to the 13th Amendment [Ref: https://www.adaderana.lk/news/88542/JVP-is-against-13th-amendment-handunnetti]. According to them, even the NPP does not accept the 13th Amendment.
However, both the JVP and NPP have a question to answer. If they accept that there are specific issues the non-majoritarian communities face due to their ethno-linguistic and religious backgrounds, and if they think the 13th Amendment does not address those issues, then it is their duty and responsibility to present the policy positions that they would be adopting to address those issues. Asking the non-majoritarian communities to wait to address their issues under a future JVP or NPP regime is meaningless; rather it would be much better to secure their support by advocating the policy positions with regard to the national question.
Another Truth Commission?
Once again, the Government of Sri Lanka has proposed a commission, this time under the title ‘National Unity and Reconciliation Commission’. Going by the past experiences of numerous commissions convened since 2005 on this subject, it is no wonder that many, including the victims’ families, have expressed grave reservations about this proposal.
Not a single commission appointed in the past has been effective in delivering truth, justice or reparation to the people who have suffered. The regime has not come out with any clarification as to how this time they would ensure the safety and a conducive environment for the commission to function effectively.
Structural issues
In the absence of clear structural arrangements at the provincial level, differences exist from province to province in how devolved powers are exercised. The Ministry of Home Affairs is the direct authority of Divisional Secretaries. They are also under the administrative supervision of District Secretaries. The Divisional Secretaries have no direct link with the Provincial Councils. Thus, they have to play a dual role, serving sometimes conflicting interests of the central government and Provincial Councils, making operations of a Provincial Council ineffective. This anomaly needs to be fixed.
All powers constitutionally provided under the 13th Amendment appear to be devolved to provincial councils, except for land and police powers. However, there have been other additional manoeuvres used, such as the application of non-transparent measures for controlling the finances required for the provincial councils to function efficiently and effectively.
As per the Supreme Court’s determination, if land power is a reserved subject and cannot be devolved, and police powers should not be devolved as it would compromise national security, then there is no way such a system could address the issues of the economic and law enforcement facing the non-majoritarian communities. Are we headed for another militant uprising of nationalities demanding their basic rights and freedoms based on their right to self-determination?
15 October 2023
ශ්රී ලංකාව – ජාතිය ගොඩනැගීම, බලය පැවරීම සහ 13 වැනි සංශෝධනය!
“ශොට්” එක දෙනවා යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ යමෙකුට වැරෙන් මුෂ්ටි පහරක් එල්ල කරනවාටය. ලංකාවේ ආණ්ඩුව පසුගිය දා සේවක අර්ථසාධක අරමුදලට (EPF ) හොඳට රිදෙන්නට “ශොට්” එකක් දුන්නේ ය. එහෙත් සාමාජිකයන්ට රිදුනේ නැත. දැනුනේද නැත. ඒ තරමටම ජනයා බෙලහීන වී ඇත. නයෝමී ක්ලේන් (Naomi Klein ) ලියූ “Shock Doctrine ” පොතට අනුව මෙවැනි ආර්ථික අර්බුදයක් රටක පවතින අවස්ථාවක එය සාමාන්ය දෙයකි. පාලකයන් විසින් මිනිසුන් නිර්වින්දනය කොට ඇත. එම නිසා මෙවැනි කම්පන ඔවුන්ට දැනෙන්නට පුළුවන් කමක් නැති තරම් ය.
සේවක අර්ථසාධක අරමුදලට රජය දුන් “ශොට්” එක කෙතරම් ප්රභලද කිව්වොත් 2038 දක්වා වන වසර 15 ක කාලය තුල අරමුදලට ලැබිය යුතු රුපියල් ට්රිලියන 3.5 කට වැඩි මුදලක් දේශීය ණය ප්රතිව්යුහගත කිරීම යටතේ අහිමි කොට ඇත. රුපියල් ට්රිලියන 3.5 ක් යනු අද පවතින විනිමය අනුපාතය අනුව අමෙරිකානු ඩොලර් බිලියන 10.6 ක මුදලකි. හම්බන්තොට වරාය සඳහා වැය වූයෙ අමෙරිකානු ඩොලර් බිලියන 1.2 කි. එවැනි වරායවල් 10ක් ගොඩනැගීමට යන මුදල් රජය සේවක අර්ථසාධක අරමුදලෙන් කොල්ල කෑවේය. මෙතරම් ප්රබල “ශොට්” එකක් වැදුනත් EPF සාමාජිකයා දන්නේ වත් නැති තරම් ය. පසුගිය දා සිවිල් සහ වෘත්තීය සමිති සංවිධානය කල “උද්ඝෝෂණ” වලට අමතරව රජයට බල කිරීම සඳහා වඩා සංවිධානය වූ යමක් සිදු වූයේ නැත. මේ වන විට එම උද්ඝෝෂණද පේන්නට නැත.
මිනිසුන්ගේ නිර්වින්දනයේ තරම හොඳින්ම දන්නා රනිල් වික්රමසිංහ තැටිය රත්වී තිබෙන වෙලේ දශක කිහිපයක් බලාපොරොත්තු වූ රොටිය පුච්චා ගැනීමට අවශ්ය වැඩපිළිවෙළ දැන් ලහි ලහියේ සූදානම් කරමින් සිටී. ඒ අනුව කාණ්ඩ 19ක් යටතේ රජයේ ආයතන 127 ක් ප්රතිව්යුහගත කිරීමට (විකිණීමට ) ලැයිස්තු ගත කොට ඇත. (මෙම දිගුවෙන් අදාළ ලැයිස්තුව කියවා ගත හැක.)
මෙම ආයතන අතර රජයට අයිති බැංකු හයක් (6) ඇතුළු මූල්ය ආයතන නවයක් (9) ප්රතිව්යුහගත කිරීම සඳහා අවශ්ය මූලික කටයුතු මේ දිනවල ලහි ලහියේ සිදුකරමින් තිබේ. ඒ සඳහාම වෙනම ආයතනයක් සුරේෂ් ෂා නැමැත්තෙකුගේ ප්රධානත්වයෙන් පිහිටුවා ඇත. බොහෝ විට නුදුරේම බැංකු වල රජය සතු කොටස් අලෙව් වනු ඇත. ඒවා මිල දී ගන්නා දේශීය හෝ විදේශීය පිරිස් ඔවුන්ට සිතැඟි පරිදි මූල්ය වෙළෙඳපොළ හසුරවනු ඇත. මහ බැංකුවට කල හැක්කක් නැති වනු ඇත.
(ප්රතිව්යුහගත කිරීමට පත්කර ඇති කණ්ඩායම මෙම දිගුවෙන් බලාගන්න )
https://www.treasury.gov.lk/web/sru/section/team
ලංකා බැංකුව (BOC), මහජන බැංකුව (People’s Bank) , ජාතික ඉතිරි කිරීමේ බැංකුව (NSB) , රාජ්ය උකස් හා ආයෝජන බැංකුව, නිවාස සංවර්ධන මූල්ය සංස්ථාව , ලංකා පුත්ර සංවර්ධන බැංකුව, ප්රාදේශීය සංවර්ධන බැංකුව, ශ්රී ලංකා ඉතිරි කිරීමේ බැංකුව, සහ සේවක භාර අරමුදල (ETF) යන ආයතන සියල්ල බැංකු සහ මූල්ය අංශය (Banking & Finance ) යටතේ ලැයිස්තු ගත කොට ප්රතිව්යුහගත කිරීම සඳහා හෙට අනිද්දා වන විට අභිප්රාය ලිපි කැඳවීමට (Expression of Interest) සූදානම් වෙයි. මේ වන විටත් ආයතන කිහිපයක් (7) සඳහා EOI කැඳවා ඇති අතර ගනුදෙනු උපදේශක සමාගම් පවා පත්කොට අවසන් ය.
අදාළ ආයතන විස්තර
පසුගිය ඉරිදා සන්ඩේ ටයිම්ස් (Sunday Times ) පුවත් පත තවත් හෙළිදරව්වක් කර තිබුණි. ඉහත බැංකු හය ඉක්මන් ප්රතිව්යුහගත කිරීමකට ලක් කිරීමට හේතුව ඔවුන්ගේ අක්රිය ණය (Bad loans) ප්රතිශත සීඝ්රයෙන් ඉහළ යාම හේතුවෙන් බැංකු වල ප්රාග්ධන තත්ත්වයට කර තිබෙන දැඩි බලපෑමය (Pressure on capital position). ඊට අමතරව එකී බැංකු වල ද්රවශීලතා මට්ටම් පිරිහීම තවත් හේතුවකි (Liquidity constraints). පසුගිය දා IMF විසින් සිදුකල මූල්ය ආයතන පිළිබඳ තත්ව විශ්ලේෂණයට (State Bank Diagnostic Analysis) අනුව රජය විසින් බැංකු හරහා පෞද්ගලික අංශයට ලබා දුන් ණය විරාම (Debt Moratoriums) සහ ණය ප්රතිව්යුහගත කිරීම (Debt Restructure ) හේතුවෙන් වූ බලපෑම සමනය කර ගැනීමට නම් රුපියල් ට්රිලියන 1.4 ක ප්රාග්ධන පූරණයක් (Capital Injection) වහා ලබා දිය යුතු බව බලධාරීන් උපුටා දක්වමින් පුවත් පතේ කියයි.
(අදාළ ලිපිය කියවීමට )
https://www.sundaytimes.lk/231015/business-times/six-state-owned-banks-to-undergo-urgent-reforms-535667.html
රනිල් වික්රමසිංහ සෑම මසකම විදේශ සංචාර එකක් හෝ දෙකක් අනිවාර්යයෙන්ම සිදුකරයි. ඔහු යන සෑම ගමනකටම “VIP මගීන්” (VIP Passengers) කිහිප දෙනෙකුත් රැගෙන යාම සිරිතකි. මේ වන විට රනිල් වික්රමසිංහ සිටින්නේ චීනයේ ය. පසුගිය මාසයේ ඔහු කියුබාව, ජර්මනිය සහ අමෙරිකාවේ එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ මහා මණ්ඩල රැස්වීමට රැගෙන ගිය රෝහිත අබේගුණවර්ධන, මහින්දානන්ද, සුරේෂ් වඩිවේල් වැනි මන්ත්රීවරුන් කුමන කටයුත්තක් සඳහා රැගෙන යන්නට ඇත්ද කියා ඔබ සිතනවාද? ව්යාපාරික පන්තියේ ගුවන් ටිකට් පත් (Business Class air tickets ) සහ හෝටල් ගාස්තු වලට අමතරව යැපීම් දීමනා (Subsistence ) යනාදියත් රටේ බදු ගෙවන්නන්ගේ සාක්කුවෙන් යන මුදල් ය. මොවුන්ගේ මෙම සෙල්ලක්කාර ජීවිත තවමත් අනුමත කරන පිරිස් ලංකාවේ සිටීම කෙතරම් අභාග්යක්ද?
රටේ භූමිය ඉන්දියාවට විකුණා ඇත. වරාය චීනයට විකුණා ඇත. මන්නාරම් ද්රෝනියේ සුලං බලය උත්පාදනය අදානිට විකුණා ඇත. උතුරු නැගෙනහිර සූර්ය බලය නිෂ්පාදනය සඳහා අක්කර 15000 ක් පමණ ඉන්දියාවට විකිණීමට ගිවිසුම් ගත වී ඇත. දැන් බැංකු ටික කාට විකුණාවිද? මෙතරම් විනාශයක් කරන දුෂ්ඨ පාලකයන් ආරක්ෂා කිරීමට ඉදිරිපත් වන පිරිස් සිටිනු දැකීම පිළිකුල් සහගතය.
ප්රජාතන්ත්රවාදී ලෙස රටේ පාලන බලය ලබා ගැනීමට උත්සාහ කරන ජනතාවාදී දේශපාලන සංවිධාන යටපත් කිරීමට, අවමානයට ලක් කිරීමට, සහ ඔවුන්ගේ ජනප්රසාදය දරා ගැනීමට නොහැකිව රටේ ව්යවස්ථානුකූල මැතිවරණ කල් දමමින් , විවිධ උප්පර වැට්ටි දමමින් බලයේ රැඳී සිටීමට උත්සාහ කරන රනිල්+රාජපක්ෂ ඇතුළු සියළු අධම පාලකයන්ට නිසි පාඩම් ඉගැන්වීමට රටේ ජනයා දැන්වත් අදිටන් කර ගත යුතුය.
ශාන්ත ජයරත්න
ශ්රී ලංකා සංවර්ධන පරිපාලන ආයතනයේ හිටපු ජ්යෙෂ්ඨ උපදේශක
17.10.2023
It was the sixth of October 1973. The Jews of Israel were celebrating Yom Kippur, the holiest religious festival of the year. On that day, a joint army consisting of Arab states led by Egypt and Syria immediately invaded Israel. The Israeli government as well as the army was shocked by this attack. They had no prior information about such an attack. This conflict that lasted for nineteen days is known as the Yom Kippur War or the 1973 Arab-Israeli War. The goal of the invading Arab forces was to retake the territory captured by Israel in the 1967 Arab-Israeli War.
The Yom Kippur War
2,656 Israeli soldiers died and another 7,251 were injured in this war that lasted for nineteen days which the Arab forces could not regain their territory. During the Civil War, the United States supported Israel and the Soviet Union supported the Arab League. It was during this conflict that the two world powers came close to nuclear war after the Cuban Missile Crisis.
Hamas attack that surprised Israel
On the 7th of this month, fifty years since the Yom Kippur War, Hamas launched a massive attack on southern Israel. It was launched from the air, sea and land. More than four thousand rockets were fired from Gaza to Israel on the first day alone. This Hamas attack is an attack that stunned Israel just like the attack by the Arab front led by Egypt and Syria fifty years ago.
Taking hostages is a war crime
“Hostage taking in the context of hostilities is a war crime. UN experts said civilians taken by Hamas must be released immediately and their fate and whereabouts revealed.
Until 15 October Israeli air, land and sea attacks against the Gaza Strip have killed 2,600 Palestinians, including at least 724 adults and children, injuring more than 9714. Further 54 Palentinians reported killed in the West Bank and 1100 wounded. At least 1300 Israelis has been killed and 3300 wounded.
The airstrikes seem to have targeted populated areas including markets. Two hospitals and residential buildings were destroyed and 20 United Nations Relief and Work Agency (UNRWA) facilities, including schools housing displaced civilians, were damaged.
As of October 15, the United Nations estimated that at least 423,000 people were displaced within the Gaza Strip and nearly 218,600 people were displaced and sheltered in 92 UNRWA schools across the Gaza Strip. This was the worst fighting between the two sides since the Yom Kippur War, fifty years later.
“The indiscriminate killing of civilians in the context of hostilities without regard to the principles of distinction, precaution and proportionality is a war crime,” the experts said.
They stressed that the incessant rocket attacks, bombing of civilian infrastructure and shelling of populated areas, whether by Palestinian armed groups or the Israeli Defense Forces, constitute serious violations of international humanitarian law.
What is Hamas?
Hamas is called Harakat al-Muqawama al-Islamiya movement. It means Islamic Resistance Movement. Hamas was founded by Sheikh Ahmed Yassin, a Muslim Brotherhood activist. He was educated in the Islamic religion in Egypt and engaged in welfare work in the West Bank and Gaza Strip. Hamas emerged as a radical Islamic organization that provided an alternative to Yasser Arafat’s Palestine Liberation Organization (PLO). Hamas, which strongly criticized the financial corruption within the Palestine Liberation Organization, gradually consolidated its power in the Gaza Strip.
Hamas extremists who rejected the Oslo Accords
In April 1993, PLO leader Yasser Arafat and Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin signed the Oslo Accords. This historic agreement established limited autonomy in the West Bank and Gaza Strip under a newly created governing structure called the Palestinian Authority. Hamas rejected the Oslo Accords and denounced the PLO and Israel’s recognition of each other. The United States and the European Union have designated Hamas as a terrorist organization that attacks Israel.
What is the Gaza Strip?
The Gaza Strip is an area of 365 square kilometers bordered by Egypt, Israel and the Mediterranean Sea. Its population is 2.4 million. It is one of the most densely populated areas in the world. The Oslo Accords consist of the Palestinian Authority as an amalgamation of the Gaza Strip and the West Bank.
Israel occupied Gaza from 1967 to 2005. In 2005, Israeli forces withdrew from Gaza. In 2006, Hamas defeated the PLO-affiliated Fatah group and established the Palestinian Authority in the Gaza Strip. Before that, there was armed conflict between the two sides for about a week. There, Hamas armed operatives managed to drive the Fatah group out of the Gaza Strip. But the PLO-affiliated Fatah group took power in the western belt. These two groups that stand for the liberation of the Palestinian people are still at war. Israel imposed sanctions against Hamas after it seized power in the Gaza Strip. Due to these sanctions, the Palestinian people living there do not get even the basic needs including food, electricity and medicine properly. Fifty percent of Gaza’s population is unemployed. Eighty percent of the population lives on food subsidies. Israelis decide how much food to be sent to the Gaza. There is only one power plant in Gaza which is constantly bombed by the Israeli forces. The youth living in Gaza are deprived of proper education and job opportunities. Their only popular option is to join an extremist group like Hamas. Former British premier call the Gaza Strip the world’s largest open prison.
Hamas is a popular organization among the Palestinian people
A June 2023 poll by the Palestinian Center for Policy and Survey Research (PCPSR) revealed that one-third of Palestinians strongly believe that the Hamas-Fatah conflict is hindering the Palestinian people’s progress. The poll also revealed that Palestinians in the Gaza Strip and the West Bank are ready to support Ismail Haniyeh, who is the leader of the Hamas organization and unofficial prime minister of the Palestinian Authority, with over fifty percent support in the upcoming presidential elections. Palestinian Authority President Mahmoud Abbas has thirty-three percent of the popular vote. No elections have been held in Palestine since 2008. Abbas has also postponed the national elections to be held in 2021 indefinitely. Many foreign commentators point out that Abbas’s aim is to prevent the victory of Hamas.
Is Iran Behind Hamas?
Hamas became popular among the Palestinian people due to PLO corruption and a somewhat quiet policy in the face of Israeli attacks. Since Hamas seized power in the Gaza Strip, it has occasionally fired rockets at Israel. Initially these rockets were given to Hamas by Iran and then under the training of Iran’s Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) Hamas started producing these rockets in Gaza. Hamaz constantly goes inside Israel and launches immediate attacks. An Israeli soldier, Gilad Shalit, was kidnapped in a similar attack in 2006. He was held by Hamas for five years and released in exchange for a thousand Palestinian suspects in custody. This time, Hamas has kidnapped a large number of people, including 5 Israeli generals. Americans are among them.
Year 2021 Hamas attack
In May 2021, Hamas launched another attack on Israel. During the eleven-day battle, Hamas fired more than four thousand rockets. Ten Israeli citizens were killed and hundreds injured in the attack. The Israeli counter-attacks caused a great loss of life to the Palestinians in the Gaza Strip and about $290 million in property damage was caused. In this conflict, the pro-Iranian Hezbollah group in Lebanon launched attacks on Israel together with the Hamas organization. Iran is the main source of funding for Hamas. They provide funds, weapons and training. It is reported that Iran gives 100 million dollars annually to Hamas, Palestinian Islamic Jihad (PIJ) and other Palestinian groups, which are currently designated as terrorist organizations.
Turkish, Qatari, Saudi support for Hamas
After President Recep Tayyip Erdogan came to power in 2002, Turkey also became a strong supporter of Hamas. The Turkish government emphasizes that it supports Hamas only politically. But Israel accuses Turkey of funding Hamas.
In addition to Iran, Turkey, Saudi Arabia, Qatar and other Arab countries are known to fund Hamas. Due to these provisions as well as a certain will of the people, the Hamas organization has become the main force in the Palestinian liberation movement today.
Why did Israel hesitate in the face of the Hamas attack?
America is Israel’s main military backer. America annually provides billions of dollars in modern military equipment and aid. The value of the military aid given in 2020 is about 3.8 billion dollars. Israel inherits some of the highest military technology in the world. Their intelligence agency Mossad is the number one intelligence agency in the world. How could an organization like Hamas launch such a massive attack on a country with such a strong organized military infrastructure? Especially how was it possible to launch an attack that stunned the world?
The results of Benjamin Netanyahu’s hunger for power
Many military analysts believe that Prime Minister Benjamin Netanyahu and his extremist government’s greed for political power paved the way for such a massive attack. Netanyahu’s plan to destroy the independence of Israel’s Supreme Court divided the Israeli people and created a massive political crisis in the country. Even today, Israelis protest against the anti-democratic program of the Netanyahu government. Visit our previous article on this here.
Despite public opposition to destroying the independence of the judiciary, the Netanyahu government continued its actions in parliament.
Warning from Israeli security chiefs
Israeli military and security chiefs, Mossad intelligence chief appealed to the Netanyahu government to stop this anti-democratic program that divides Israeli society. They warned that Israel’s security will be in crisis due to this political crisis. But Netanyahu’s extremist government ignored that appeal. Instead, he destroyed the independence of the judiciary to strengthen his political power. The main factor contributing to the jeopardy of Israel’s security was the rejection of voluntary military service by Israeli youth to protest the anti-democratic measures of the Netanyahu government. Israel’s military strength depends primarily on volunteer military service. Defense analysts point out that this rejection directly affected the strength of the army.
When armed Hamas members stormed into southern Israel on October 8th the Israeli army was not in the area to repel them. Hamas gunmen killed hundreds of ordinary Israeli citizens like brutal terrorists. Hundreds more were kidnapped and taken to the Gaza Strip. When Israeli army arrived three hours later! the Israeli civilians asked “What have you been doing for so long?” the Israelis shouted at the soldiers.
Illegal new settlement program ahead.
The extremist Netanyahu government’s program of establishing illegal new settlements also worked to the benefit of Hamas. The acts of violence by the Israeli settlers against the traditional Palestinian residents increased rapidly in the recent past, and the attacks received the official support of the Netanyahu government. Even America and the European Union, which support Israel, continued to demand that this illegal program be stopped but all those requests are ignored. The United Nations strongly criticized this illegal settlement program and called for it to be stopped. According to the United Nations Humanitarian Agency (OCHA), in 2023, 700 cases of Israeli settlers violently attacking Palestinians were reported.
Whistle blowing from Israel’s far-right national defense minister
It is the highest number of attacks in recent history. Israel’s far-right National Defense Minister Itamar Ben-Gvir praised the settlement expansion and called for the illegal program to continue. Netanyahu’s far-right government also unveiled plans to build 5,000 new Israeli settlements in the West Bank. “In 2021, an average of one incident per day of violent assaults by Israeli settlers on Palestinians was reported, rising to two in 2022 and three in 2023,” said Andrea De Domenico, OCHA’s Palestinian Resident Chief.
This illegal settlement program was strongly opposed in the Arab world, and the sympathy that emerged through that opposition earned the Hamas organization. Iran, Saudi Arabia, and Qatar, which issued statements about the current Hamas attack, claimed Israel to take responsibility for the attack.
The need for a negotiated solution
Since the creation of Israel in 1947, Palestinian and Israeli military conflicts have occurred from time to time. Tens of thousands of innocent lives were lost. The value of property damage worth hundreds of billions of dollars. Whenever there was a military conflict, armistice agreements were signed and they fell apart within months. There will be war again. This cycle has been going on for seven decades. This cycle can only be broken through a negotiated political solution. As agreed in the Oslo Accords, Palestine and Israel should create two separate states and create lasting peace.
Dangerous language and crime against humanity
“In addition to this appalling language that dehumanizes the Palestinian people, who have been illegally “imprisoned” in the Gaza Strip for 16 years, we condemn the suspension of essential supplies such as food, water, electricity and medicine. Such actions would trigger a severe humanitarian crisis in Gaza, whose population is now at imminent risk of starvation. “Deliberate starvation is a crime against humanity,” the experts said.
The experts reminded the international community of its responsibilities to address the root causes of the current conflict, including the 56-year-old occupation of the territory and the annexation pursued by Israel. They urged the international community to identify viable ways to prevent further violations of international law, human suffering and bloodshed.
Experts say a peaceful solution is essential given the increasingly inhumane language used against Palestinians and Israelis. “As the civilian death toll from the violence rises, we call for an immediate halt to the escalation of tensions in the region and for an effective response by the international community based on international law to protect the equal rights and dignity of all,” they said.
In the short term, experts urge:
1. International Humanitarian Law and Human Rights,
In particular, the immediate cessation of violations of the right to life. To this end, support the investigation launched by the Commission of Inquiry into East Jerusalem and the Occupied Palestinian Territory, including Israel, and the investigation by the International Criminal Court into all violations reported since October 7, including unlawful killings and enforced disappearances;
2. A ceasefire agreement to be monitored by an independent international body.
3. Release hostages seized by Hamas and Palestinians arbitrarily detained by Israel, especially women, children, the elderly, the disabled, and the seriously ill;
4. Establish an international security presence in the Occupied Palestinian Territory;
5. Provide all necessary financial and humanitarian assistance and create humanitarian corridors that will allow people to leave Gaza and return as soon as hostilities cease; and
6. Respect the dignity of those who have died in the current acts of violence and promptly release their bodies to their bereaved relatives.
Stop killing innocent people!
That path has only been reached through a negotiated political solution, not through military action that kills thousands of innocents. Therefore, at this moment, the attacks on each other should be stopped and the lives of citizens should be protected. The civilians kidnapped by Hamas must be released immediately and unconditionally. Both parties should abandon the racist and class slogans addressed to the gallery and enter into serious and deep political discussions.
As Nelson Mandela, the founder of the African National Congress, who even led an armed struggle against apartheid South Africa’s white rulers, once said, peace is the greatest weapon for development. We have no choice but to avoid peace.
Azgar Nuhman
“අපි මේ එකතු වුණේ, මීට අවුරුදු 200කට පෙර වතු වගාවට, මාර්ග ඉදිකිරීම, ආදී කාර්යයන් සඳහා ගෙන එනු ලැබූ දමිළ ප්රජාවගේ ඉතිහාසය පිළිබඳ කතා කරන්න. එම ඉතිහාසයම ඛේදවාචකයක්. ඒ වගේම එය අප රටේ සිදුවී තිබෙන ඓතිහාසික වැරැද්දක්. ජාතික ජන බලවේගයේ අපි ඒ ඓතිහාසික වැරැද්ද පිටුදකිනවා. එපමණක් නොවෙයි ජාතික ජන බලවේගයේ අපි ඔබට සපථ කරනවා එම ඓතිහාසික වැරැද්ද අපි නිවැරදි කරන බවට. අද මෙම හැටන් ප්රකාශයෙන් ඒ සඳහා අවශ්යවන මූලික මඟපෙන්වීම අපි කර තිබෙනවා.” යැයි ජාතික ජන බලවේගයේ නායක අනුර දිසානායක අවධාරණය කරයි.
ඔහු මේ බව අවධාරණය කළේ කඳුකර දමිළ ජනතාව ඉන්දියාවේ සිට මෙරටට ගෙනවිත් අවුරුදු 200ක් පිරීම නිමිත්තෙන් “මවුබිමට ජවයක්, ගෞරවනීය පුරවැසියෙක් – මලෛයිගම් 200” වැඩසටහන් මාලාවට සමගාමීව පසුගිය 15 වනදා හැටන් DKW සංස්කෘතික ශාලාවේදී පැවති “මලෛයගම් 200” ජාතික ජන බලවේගයේ හැටන් ප්රකාශනය එළිදැක්වීමේ අවස්ථාවේ ප්රධාන දේශනය පවතවමිණි.
ජාතික ජන බලවේගයේ නායක අනුර දිසානායක වැඩිදුරටත් දැක්වූ අදහස් පහතින් පල වේ.
“අපි මේ එකතු වුණේ, මීට අවුරුදු 200කට පෙර වතු වගාවට, මාර්ග ඉදිකිරීම, ආදී කාර්යයන් සඳහා ගෙන එනු ලැබූ දමිළ ප්රජාවගේ ඉතිහාසය පිළිබඳ කතා කරන්න. එම ඉතිහාසයම ඛේදවාචකයක්. ඒ වගේම එය අප රටේ සිදුවී තිබෙන ඓතිහාසික වැරැද්දක්. ජාතික ජන බලවේගයේ අපි ඒ ඓතිහාසික වැරැද්ද පිටුදකිනවා. එපමණක් නොවෙයි ජාතික ජන බලවේගයේ අපි ඔබට සපථ කරනවා එම ඓතිහාසික වැරැද්ද අපි නිවැරදි කරන බවට. අද මෙම හැටන් ප්රකාශයෙන් ඒ සඳහා අවශ්යවන මූලික මඟපෙන්වීම අපි කර තිබෙනවා.
මේ ප්රකාශය ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා මේ හැටන් නගරය තෝරා ගත්තේ ඇයි? දමිළ ප්රජාව වැඩිපුරම ජීවත් වන කඳුකර ප්රදේශ නිසාද? නැහැ. 1964 සිරිමා- ශාස්ත්රී ගිවිසුමෙන් පසුව මේ ප්රදේශයේ ජීවත් වුණු දමිළ ජනතාව විශාල ප්රමාණයක් ආපසු ඉන්දියාවට පිටත් කර හරිනවා. ඒ දමිළ ජනතාව මේ හැටන් දුම්රිය ස්ථානයේ කෝච්චියට පටවලා තමයි තලෛයිමන්නාරමට පිටත් කර හැරියේ. ඒ දිනවල මේ හැටන් නගරයත්, දුම්රිය ස්ථානයත් කඳුළුවලින් තෙත් වුණා. වේදනාවෙන් අඳෝනා දුන්නා. ඒ පිළිබඳව දමිළ සාහිත්යවේදියෙකු වු තෙලිවත්තේ ජෝෂප්, ඔහුගේ ‘පාලායි’ පොතේ මෙහෙම කියනවා. “යළි මව්බිමට පැමිණීම’ යි ඇතැමුන් කරන ලද හැඳින්වීම ප්රතික්ෂේප කර මෙහි සිටින බහුතරයක් කියා සිටින්නාක් සේ ‘බලහත්කාරයෙන්’ කඳුකර ජනතාව පිටුවහල් කළේ යැයි මම පවසමි; ඉන්දියාවට යාම ප්රතික්ෂේප කරමින් තැන් තැන්වල සැඟවෙමින් සිටි ජනතාව පොලිසිය යොදවා අල්ලා, වාහනවල පටවා, මන්නාරමට රැගෙන විත් ඉන්දියාවට යැවූ අයුරු වෙනත් ලෙසකින් අර්ථ දැක්විය හැකිද?” ඔහු කියන පරිදි ඒ අන්කවරක්වත් නොවෙයි, බලහත්කාරයෙන් පටවා හැරීමක්. ඒ වෙනකොට අවුරුදු 150ක් විතර ගතවෙලා. පරම්පරා තුන හතරකින් අලුත් වෙලා. එහෙත් එම ජනතාවට නීතියෙන් කියනවා ‘ඔබ මෙහි පුරවැසියන් නොවේ. ඔබ යා යුතුයි ඉන්දියාවට’ කියලා. ඔවුන් ඉන්දියාවත් එක්ක නැහැ. මේ පරම්පාරව ඉන්දියාවේ ජීවත් වෙලා නැහැ. ආර්ථික වශයෙන් ඉන්දියාවට දායකත්වය සපයා නැහැ. ඉපදුනේ, මේ මහපොළොවේ. මියැදුණේ මේ මහපොළොවේ. වැළලුණේ, සාරවත් කළේ මේ මහපොළොව. මේ රටේ ආර්ථිකයට හවුල් වුණේ. හැබැයි නීතියෙන් කිවුවා, ඔබ යා යුතුයි ඉන්දියාවට කියලා. අන්න ඒ හැටන් නගරයේ සිටයි අපි අද කතාකරන්නේ.
ඉතිහාසය තුළ තිබුණු ඛේදවාචකය එපමණද? නැහැ. ඔබ දන්නවා බි්රතාන්ය අධිරාජ්යවාදීන් අපිව වගේම ඉන්දියාවත් යටත්විජිතයක් කර ගත්තා. 1800-1900 යුගය කියන්නේ ඉන්දියාවේ ගොවීන්ගේ අස්වැන්න පැහැරගැනීම්, දැඩි නියඟ තත්වය හේතුකොට ගෙන විශාල සාගතයක් ඇති වූ යුගයක්. සමහර වාර්තාවල තිබෙනවා 1800-1900 යුගයේ සාගතය හේතුකොටගෙන දෙකෝටි දාහතර ලක්ෂයක් මිය ගිය බව. ඒ ඔබගේ මුතුන් මිත්තන්. එපමණක් නොවෙයි බි්රතාන්ය අධිරාජ්යවාදීන් ලංකාව තුළ වගේම අධික බදු පැනවීමකට ලක්කළා. එයින් ජනතාවට විශාල පීඩාවක් එල්ල වුණා. බදු නොගෙවීම හේතුකොටගෙන බරපතළ වදහිංසාවන්ට භාජනය වුණා. එම වදහිංසා සොයා බැලීමට මදුරාසි වදහිංසා කොමිසමක් පත්කිරීමට බි්රතාන්ය පාර්ලිමේන්තුවට සිදුවුණා. එම වාර්තාවල මෙසේ සඳහන්වී තිබෙනවා. “ජුනි මාසයේ සිට අගෝස්තු මාසය දක්වා බදු මුදල් ගෙවන ලෙස ආදායම් පාලක නිලධාරියා දැඩි ලෙස අපට බල කළා- මෙම කාරණය මුල් කරගෙන ඔවුන් මාවත්, තවත් අපේ පිරිසකුත් අල්ලා ගෙන ගිනියම් අව්වේ සිටවා තැබුවා- අපට කොඳු නමා සිටින්නට සලස්වා ගිනියම් වූ ගල්ගෙඩි කොන්ද මත තබා ගැට ගසා, දවස පුරා ගිනියම් වූ වැලි මත සිටින්නට සැලැස්වූවා- නොකඩවා මාස තුනක් තිස්සේ මෙලෙස දස වද දුන්නා-..” ඒ ඉන්දියාවේ දුක්විඳි මුතුන්මිත්තන්.
ඒ පරිසරය බලකළා ඔවුන්ට මීට වඩා හොඳ තැනක් සොයාගන්න. අනෙක් අතට බි්රතාන්ය අධිරාජ්යවාදීන් මේ අයගෙන් විශාල ප්රමාණයක් විවිධ රටවල්වලට ශ්රමිකයන් හැටියට ගෙනගියා. ඒ ආකාරයට ලංකාවේ මාර්ග ඉදිකිරීමටත්, කෝපි වගාව ආරම්භ කිරීමටත් විශාල ශ්රමිකයන් පිරිසක් ලංකාවට ගෙනාවා. දනුෂ්කොඩි වරායෙන් මේ අයව පටවලා, මන්නාරම් වරායෙන් බස්සවලා තිබුණා. සමහර වාර්තාවල සඳහන් වෙනවා, මුහුදෙදි කුණාටුවට හසුවී විශාල ප්රමාණයක් මුහුදෙහි මිය ගිය බව. එම මිය ගිය සිරුරු මුහුදටම විසි කළ බව. ඔවුන්ව පාගමනින් මන්නාරම, මැදවච්චිය, දඹුල්ල, මාතලේ දක්වා පයින් ගෙනාවා. අනතුරුව ගිරිදුර්ග නගිමින් මේ ප්රදේශයට ගෙනාවා. ඒ වන විට අඩි 3000ට වඩා කිසිදු තැනක් ලංකාවේ ජනාවාසකරණය වෙලා තිබුණේ නැහැ. මිනිස් වාසයක් තිබුණේ නැහැ. ඩයගම, හැටන්, තලවාකැලේ, රාගල මේ සියල්ලම අඩි 3000ට වඩා උඩින් පිහිටා තිබුණේ. පාරවල්, මංමාවත් තිබුණේ නැහැ. මේ ජනතාව පයින්, කැලෑ තුළින් මේ ප්රදේශයට ගෙනාවා. ගමන් කිරීමට බැරිවෙන තත්වයක් ඇති වෙනකොට, කුඩා කෑම ටිකයි, පොල් කටුවක වතුරයි තියලා මේ ජනතාව අරගෙන ආවා. තලෛයිමන්නාරම සිට මේ දක්වා කැලෑ තුළින් එන විට විවිධ ලෙඩ රෝග හේතුකොටගෙන එම ගමනේදී 15%ක් මිය ගිය බව. මේ මිනිසුන්ගේ සිරුරු වැතිරි තිබෙනනේ මේ කඳුකරයේ පමණක නොවෙයි; ඈත තලෛයිමන්නාරම, මැදවච්චිය, දඹුල්ල, මාතලේ දක්වා මේ මිනිසුන්ගේ සිරුරු මිහිදන් වෙලා තිබෙනවා. ඔවුන් වතු වගාවන් සඳහා යහපත් බලාපොරොත්තුවක් සහිතව ආවා. ඔවුන්ගේ ජන කවි තුළින් ඔවුන් මෙහෙම කියනවා.
“කොන්ද නමන් නැගපු කන්ද
කෝපි පැලත් සිටවු කන්ද
අයියල ඇද වැටුණු කන්ද
අන්න පේනවා”
මෙයින් කියන්නේ මොකක්ද? මේ කඳු සිසාරා මේ මිනිසුන් මියැදි තිබෙන බවයි. ඒ අසීරු වගාව තුළින් ඒ මිනිසුන් විඳි ජීවිතය කුමක්ද? ඒ ගැන ජන කවියක මෙහෙම කියනවා.
කුදු ගැහෙනා කඳු නැගලා
කෝපි ඵල නෙලනා අතරේ
එක ඵලයක් බිම වැටුණොත්
පයින් ගහයි සින්නදොරේ
ඒ වතු වගාව ඉතාමත් දුෂ්කර වුණා. ජීවිතය මොකක්ද කියලා දන්නේ නැති පිරිසක්, රස ආහාර වේලක් පිළිබඳ හැඟීමක් නැති පිරිසක්, නිවහනක් පිළිබඳ අත්දැකීමක් නැති පිරිසක්, ජීවිතයේ කිසිදු විනෝදයක් නොලබපු, සතුට, හැඟීම් සමුදායක් නැති පිරිසක් මේ කඳුකරයේ මිය ගියා. කෝපි වගාව බිඳ වැටුණාට පසුව ඔවුන් තේ වගාවට අනුවර්තනය වුණා. එතන ජීවිතය යහපත් වුණාද? එදා ජන කවියා මෙහෙම කියනවා.
“කූඩ කරේ එල්ලාගෙන අපට පුරුදු නෑ
දලු නෙළනා වැඩ කරලත් අපට පුරුදු නෑ
කංකානිට යටත් වෙලා කොහොමද ඉන්නේ අප
යවනු මැනවි අපේ බිමට සාමී සාමී”
මේ ජනතාව කිසි කෙනෙක් කැමැත්තෙන්, ආසාවෙන්, අපේක්ෂාවෙන් මේ මවුබිම තුළ ජීවත් වුණා නොවෙයි. හූල්ල හූල්ල දිනපතා වේදනාවේ ගැඹුරුම පතුළ විඳිමින් ජීවත් වුණු පිරිසක්.
බ්රිතාන්ය අධිරාජ්යවාදීන් යටතේ අවුරුදු 125ක්, වර්තමාන පාලකයන් යටතේ අවුරුදු 75ක් මේ අවුරුදු 200ක ජීවිතය පරම්පරා හතරකට වඩා අධික සමුදායකට අත්පත්කර දී ඇති ඉරණම කුමක්ද? 1948 බ්රිතාන්ය අධිරාජ්යවාදීන් ගියාට පසුව දේශීය කණ්ඩායමක් පාලනය අතට ගන්නවා. 1949 පුරවැසි පනත ගේනවා. පුරවැසි පනතෙන් නියෝග දෙනවා පුරවැසිභාවය ලබා ගන්න නම්, 1949 නොවැම්බර් මාසයේ 15දාට කලින් ඉපදී තියෙන්න ඕනෑ. පරම්පරා දෙකක් මෙහි ජීවත් වුණු බවට ලිඛිත සාක්ෂි තිබෙන්න ඕනෑ. උප්පැන්නයක් නැති, ඇඩ්රස් එකක් නැති, ලේඛනයක නමක් නැති පුරවැසියන් පරම්පරා දෙකක් තමන් මෙහි ජීවත් වුණු බවට දෙන සහතිකය මොකක්ද? හත් ලක්ෂයකට පුරවැසිභාවයක් නැහැ. මෙ රටේ ජීවත් වෙනවා, ආර්ථිකයට හවුල් වෙනවා, මේ රටේ මියැදෙනවා, හැබැයි රටේ පුරවැසියන් නොවෙයි. ඉතා කුඩා ප්රමාණයකට පමණක් පුරවැසිභාවය දුන්නා. ව්යාපාරවලින් ධනය එක්රැස් කරගත්ත, වතුවලින් ධනය එක්රැස් කර ගත්ත, වගාබිම් විශාල ප්රමාණයක් අයිතිව තිබුණු ඉතා කුඩා කණ්ඩායමකට පුරවැසිභාවය ලැබුණත් ලක්ෂ හතකට අධික පහළ පංතියේ මිනිසුන්ට පුරවැසිභාවය ලැබුණේ නැහැ. පාලක කණ්ඩායම් නැවත නැවත ඔවුන් විසින්ම පුරවැසිභාවය අහෝසි කරලා, නැවත නැවත ඡන්දයේදී “අපි පුරවැසිභාවය දෙන්නම්” කියලා දේශපාලන පොරොන්දු ඡන්ද ලබාගැනීම සඳහා වෙන්දේසි කළා. ජනතාවක් ලෙස මේ ජනතාව 2003දි පුරවැසිභාවය සම්පූර්ණ කරනවා. 1949 සිට අවුරුදු 54ක් තුළ පරම්පරාවකට වැඩි පිරිසක් පුරවැසිභාවය අහිමි වෙලා මේ රටේ මිය ගියා. සම්පූර්ණ පුරවැසිභාවය ලැබී මේ වන විට වසර 20ක් ගතවී තිබෙනවා. ඔවුන්ට නිල කඩදාසිවලින් පුරවැසිභාවය ලැබුණත්, ලංකාවේ පුරවැසියාට සමානව අයිතිවාසිකම් ඔවුනට හිමිවෙලා නැහැ.
මේ කඳුකර දමිළ ජනතාවට අවශ්ය වෙන්නේ ගෞරවය සහිත මහා මිනිස් ප්රජාවක් බවට වර්ධනය වීමයි. ජාතික ජන බලවේගය ලෙස අපි ඔබ දෙස බලන්නේ අනුකම්පාවක් යදින ජනතාවක් ලෙස නොවෙයි. ඔබට අවශ්ය මේ රටේ ගෞරවණිය පුරුවැසියෙක් හැටියට මේ රට තුළ ජීවත්වීමේ අයිතිය තහවුරු කිරීමයි. ඒ සඳහා ඔබට යුක්තිසහගත අයිතියක් තිබෙනවා.
ලෝකය ක්රම ක්රමයෙන් එකට එකතු වෙමින් ආවා. තාක්ෂණය විසින්, වෙළඳපොළ විසින්, සන්නිවේදනය විසින්, ප්රවාහනය විසින් ලෝකයේ ඒකාබද්ධතාවයන් ගොඩනැගෙමින් ආවා. ලෝකයේ ඕනෑම රටක් රඳා පවතින්නේ, ඒ රට මොනතරම් ප්රමාණයකින් ලෝක වෙළඳපොළෙන් පංගුවක් අත්පත් කර ගන්න සමත්ද නැද්ද කියන සාධකය මත. පසුගිය වසරේ තෙල්, ගෑස්, විදුලිය, නැති වුණා. ජන ජීවිතයම අකර්මණ්ය වුණා. රටම කඩා වැටුණා. එයට ප්රධානම හේතුව කුමක්ද? අපට අවශ්ය විදෙස් මුදල් ඩොලර් ප්රමාණය ලංකාවේ සංචිතවල නොමැති විමයි. වර්තමාන ලෝකයේ සෑම රටකටම බල කරනවා ලෝක වෙළඳපොළේ සාධාරණ පංගුවක් අත්පත් කර ගත යුතු බව. දශක ගණනාවක් ලෝක වෙළඳපොළේ අපේ ලොකුම පංගුව මොකක්ද? සේවා දායකත්වය. අදත් වසරකට ඩොලර් කෝටි 130ක් උපයන්නේ සේවා සැපයීමෙන්. කොළඹ ගියවිට ලොකු ගොඩනැගිලි අපි දකිනවා. ඒවාට බොහෝ භාණ්ඩ ආනයනය කර තිබෙනවා. ඔබ මෙහෙන් එහෙට යවා උපයන ඩොලර්වලින් රට සංවර්ධනය කර තිබෙනවා. ඔබ මෙහේ තේ වවලා උපයන ඩොලර්වලින් පාලම් හදා තිබෙනවා, දුම්රිය පෙට්ටි ගෙනැවිත් තිබෙනවා. ඒ කියන්නේ දුම්රියේද, බස් රියේද, ලොකු ජීප් රථයේද, ලොකු ගොඩනැගිල්ලේද, මහා පාලම් ඇතුලේද ඔබගේ ශ්රමය සැඟවී තිබෙනවා. ඒ වෙනුවෙන් සාධාරණ වටිනාකමක් දිය යුතු නැද්ද?
අපේ රටේ පසුගිය දශක ගණනාවක් යම්කිසි ඉදිරියකට යාමට හේතු වුණා නම්, එහි ප්රධානම වන්නේ ඔබ වගුරන ශ්රමයයි. ආර්ථිකය වෙනස් වුණා. ලෝකය වෙනස් වුණා. දීර්ඝ කාලයක් ඔබ රටේ සංවර්ධනයට දායක වුණා. නමුත් ඔබට සිදුවී ඇත්තේ කුමක්ද? අවුරුදු 150ක් පරණ ලයින් කාමරයේ ඔබ අදත් තාමත් ජීවත් වෙනවා. මෙය යුක්තිසහගතද? අවුරුදු 150කට වඩා පැරණි ගෙයක් කියන්නේ කුමක්ද? ප්රදීප් සහෝදරයා ජීවත් වෙන ගමේ කහවත්තේ තමයි ලංකාවේ ලොකුම ලයින් පේලිය තිබෙන්නේ. ඒවා අවුරුදු 150ක පැරණි බව ඔහු කීවා. ඔබට මිනිස් ප්රජාවක් ලෙස සලකන, ඒ ගෞරවය ලැබෙන නව පාලනයක් අපට අවශ්ය නැද්ද? අපි අවුරුදු 200කට පසුව හෝ මෙම පරිවර්තනය කළ යුතුයි.
ඔබගේ දුක වේදනාව අතේ නැලවෙන දරුවාට, කුසේ දඟලන දරුවාට හිමි නොවෙන රටක් අපි නිර්මාණය කරමු. 1823 සිට මේ ගෙනෙන ලද ශ්රමිකයන්ගෙන් ලක්ෂ දෙකහමාරක් මැලේරියා වසංගතයෙන්, සර්පයන් දෂ්ට කිරීම, කොළරා වසංගතය, ඒ වගේම දරු ප්රසූතියේදි මියැදී තිබෙනවා. වේදනාවෙන් මිරිකී සිටින ජනතාවකට ආර්ථික වශයෙන් පමණක් නොවෙයි, සමාජ ගරුත්වයක් අහිමි ජනතාවකට, හොඳ ජීවිතයක් සහ ගරුත්වයක් සහිත ජීවිතයක් ලබාදිය යුතුයි. ජනතාවගෙන් 63%කට මෙ රටෙන් කිසිදු බිම් අඟලක් හිමි නැහැ. ඉන්න නිවහනක් නැහැ. වත්තත් සමග ගැටගහපු නිවසක් තිබෙනවා. රැකියාවෙන් ඉවත් වෙනවා නම්, වෙනත් රැකියාවක් තෝරා ගන්නේ නම්, ලයින් කාමරය දමා යා යුතුයි. ඔහු නිදහස් පුරවැසියෙක් නොවෙයි.
ඔබ, හොඳ නිවහනක් අපේක්ෂාවෙන් කොයිතරම් කාලයක් ආණ්ඩු හැදුවාද? මම රොසිටා ෆාම් එකේ එන්.එල්.ඩී.බී. වෙළඳසලට ගොඩවුණා. එතනදි දමිළ සහෝදරයෙක් “අපි ෆාම් එකේ වැඩකරනවා. වැඩ කරන කාලෙට අපිට පොඩි කාමරයක් දී තිබෙනවා. රස්සාව අහිමි වුණොත්, විශ්රාම යන්න වුණොත් කාමරෙන් දරුවොයි, බිරිඳයි එක්ක මම කොහාටද යන්නේ?” කියලා අහනවා. මේ නිවාසයක්, ඉඩමක්, නිවසක් නැති කඳුකර ජනතාවට අපි ඉතා පැහැදිලි පොරොන්දුවක් සහ සහතිකයක් දෙනවා. ඔබට ඉඩමක්, නිවහනක් තහවුරු කරන පාලනය ජාතික ජන බලවේගයේ පාලනයයි.
ඔබට ආදායම් මාර්ගයක් තිබෙනවාද? දිනකට රුපියල් 1000ක වැටුපක් ලබාගැනීමට දින කීයක් වැඩ වර්ජන කරන්න සිදුවුණාද? පාරට බහින්න, පෙළපාළි යන්න සිදුවුණාද?. රුපියල් 1000 සටන පටන් ගන්නකොට පාන් ගෙඩිය රුපියල් 40යි. රුපියල් 1000දීමට තීරණය කරන කොට පාන් ගෙඩිය රුපියල් 160යි. අද ප්රමාණවත්ද? පුරවැසියෙකුට තමන් යෙදෙන රැකියාවෙන් තමන්ගේ ආහර ටික සපයා ගැනීමට නොහැකි නම්, බෙහෙත් ටිකක් ගන්න බැරි නම්, දරුවන්ට උගන්වන්න බැරි නම්, ඇඳුමක් ගන්න බැරි නම්, ඒවා රැකියාද? ඒ නිසා වතු කොම්පැනිකරුවන්ගෙන් ‘ඇඟෙන් ඇටයක් ගන්නවා වගේ’ තමයි කම්කරුවාට රුපියල් 1000දෙන්න එකඟ වෙන්නේ. රුපියල් 1000ක් දෙන්න බැරි කර්මාන්තයක් කුමටද? කර්මාන්තයේ ප්රශ්නයක් නොවෙයි තිබෙන්නේ. ඔවුන් ඉල්ලන්නේ, මේ වත්තේ ජීවත් වෙන ජනතාව ලබාදෙන ආදායමෙන් එක්රැස්කරගෙන, මිරිකාගෙන ඉන්න ධනයෙන් අත් අතරින් බේරා වැටෙන බිංදුවක් පමණයි. ඔබට ජීවිතය පවත්වාගෙන යාමට අවශ්ය සාධාරණ ආදායම් මාර්ගයක් සහිත ආර්ථිකයක් හදා දෙන බවට අපි සහතික වෙනවා.
අදත් වත්තේ වැඩ කරන ජනතාවට එළියට එන්න අවස්ථාවක් තිබෙන්නේ අධ්යාපනයෙන් පමණයි. පෝල්රාජ් සහෝදරිය පෙන්වා දුන්නා, නිදහස් අධ්යාපන පනතින් නිදහස් අධ්යාපනය ලැබුණාට, ඔබ මේ රටේ ජිවත් වුණාට පුරවැසියන් නොවීම හේතුකොට ගෙන, එහි සාධාරණ ප්රතිඵල නොලැබුණු බව. අදත් එහෙමයි. රත්නපුර දිස්ත්රික්කයේ විද්යා සහ ගණිත අංශයෙන් උසස් පෙළ දෙමළ භාෂාවෙන් හැදෑරීම සඳහා එක පාසලක් වත් නැහැ. මේ මධ්ය කඳුකරයේ යම් ප්රමාණයකට තිබුණත් පහළට යනකොට ඇත්තේම නැහැ. අධ්යාපනයෙන් පිටමං කරන ලද දරුපරම්පරාවක් මෙහි ඉන්නේ.
මේ කඳුකර ජනයාගේ ජීවන තත්වය වෙනස් කරනවා නම්, පොතක් කියවන, කවියක් රස විඳින, තමිල්නාඩු චිත්රපටයෙන් මිදිලා ලංකා සිනමාවක් ගැන කල්පනා කරන නව පරම්පරාවක් අපි හදන්න ඕනෙ කියා අපි විශ්වාස කරනවා. ඒ නව පරම්පරාව නිර්මාණය කර ගත හැකි වන්නේ කඳුකර ජනතාවගේ දුවා දරුවන්ට අධ්යාපනය සඳහා ප්රවිෂ්ට වීමට සාධාරණ අයිතිය තහවුරු කිරීමෙන් පමණයි. එය විසඳිය යුතු ප්රශ්නයක්. ඒ වගේම අපෙ රටේ පොදුවේ ගතහොත් කාන්තාව බරපතළ ලෙස පීඩාවට පත්වී තිබෙනවා. නමුත් එතනදී මේ කඳුකරයේ ජීවත් වන කාන්තාව අතිශයම පීඩාවට පත්වූ කාන්තාවන් බව අපට පේනවා. කෙසඟ සිරුරු, පැළුණු හිසකෙස් සහිත කොණ්ඩය, වියළුණු සමක් සහිත ගත, විශාල පීඩාවට සහ අසහනයට පත්වුණු දියණියන් මෙහි ජීවත් වෙනවා. ඇය ජීවිතය මොකක්ද යන්නවත් තේරුම් ගෙන නැහැ. වත්තේ ඉපදෙනවා. වත්තේ කඹුරනවා. වත්තෙම මියැදෙනවා. වත්තෙන් එහා ලෝකයක් ගැනවත්, සමාජයක් ගැනවත්, ජීවිතයක් ගැනවත් අත්දැකීමක් නැතිව මියැදෙනවා. ඇයට සාධාරණ සහ යුක්තිසහගත ජීවිතයක් ලබාදිය යුතුයි.
ඔබෙන් මම අහන්නේ, ඔබට තිබෙන්නේ ආර්ථික ප්රශ්නයක් විතරක්මද? ඔබට සමාජීය පිළිගැනීමක් තිබෙනවාද? එහෙම පිළිගැනීමක් නැහැ. කොළඹ නිවසක වැඩකරන්න කෙනෙක් නැති වුණොත්, හැටන්වලින්, තලවාකැලෙන් තරුණියක් හොයනවා. කොළඹ නගරය ඇතුළු විශාල නගරවල හෝටල්වල පිඟන් හෝදන්නේ වත්තෙන් යන තරුණ තරුණියෝ. ඒ අය දෙස බලන්නේ තමන් හා සමානයෙකු ලෙස නොවෙයි. ඊට පහළින් අඩු වරප්රසාද ජන ප්රජාවක් දෙස බලන ආකාරයෙන්. ගෙවල්වල උයන්න, අතුගාන්න, බබාගෙ කක්ක පිහදාන්න, හෝටලේ පිඟන් සෝදන්න, වැසිකිළි පද්ධති සෝදන්න, ඒවට තමයි යොදා ගන්නේ. ඒවා රැකියා තමයි. එහෙම නැති ලෝකයක් පවතින්නේ නැහැ. නමුත් ඒවා පහළ ගණයට පත්කොට, එහි උරුමකරුවා බවට කඳුකර ජනතාව පත්කර තිබීමයි මෙතන තිබෙන ප්රශ්නය. ඔබට හොඳ සාධාරණ ජීවිතයක් ලැබිය යුතුයි. ආර්ථික වශයෙන් පමණක් නොවෙයි, සමාජ ගරුත්වයක් සහිත, සමාජ පිළිගැනීමක් සහිත ජීවිතයක් තිබිය යුතුයි.
දීර්ඝ කාලයක් මේ පළාත්වල තිබෙන්නේ ඡන්ද නොවෙයි. ඡන්ද බැංකු. මහින්ද රාජපක්ෂට වතුකරයේ ඡන්ද නැහැ. නමුත් තොණ්ඩමන්ගේ ඡන්ද බැංකුවක් තිබෙනවා. ඇමතිකම් කීයද? ආණ්ඩුකාර ධුර දෙනවාද? ඡන්ද බැංකුව උගස් තියනවා. පුරවැසියාගේ තනි තනි ඡන්දයට තිබෙන බලය ඡන්ද බැංකුවක තැන්පත්කරගෙන ඒ සේප්පුවේ යතුර තොණ්ඩමන්ගේ, දිගම්බරම්ගේ අතේ තියාගෙන එහෙට, මෙහෙට සේප්පුව අරිනවා. මෙතෙක් ගොඩනැගුණු ආණ්ඩුවලට තනි තනි පුද්ගලයන් එක්ක කේවල් කිරීමේ වුවමනාවක් තිබුණේ නැහැ. තනි තනි ඡන්ද ලබාගැනීමට වෙහෙසක් දැරිය යුතු නැහැ. ඡන්ද සියල්ලම බැංකුවේ සේප්පුවේ තියෙනවා. සේප්පුවේ දොර ඇරලා තොණ්ඩමන්ලා ඒවා එහෙට මෙහෙට බෙදනවා. කේවල් කිරීමේ බලය තිබුණේ ඡන්ද හිමියාගේ අතේ නොවෙයි; ඡන්ද බැංගුව හිමිකාරයාගේ අතෙයි. ආණ්ඩුව ඩීල් කරන්නේ, කේවල් කරන්නේ, ආණ්ඩු ගනුදෙනු විසඳන්නේ, ප්රශ්න විසඳන්නේ සේප්පු අයිතිකාරයා එක්ක. සේප්පුව අයිතිකාරයාගේ ප්රශ්න විසඳලා තිබෙනවා. ඔබගේ දරුවාට වත්තේ පාසලක් නැතිවුණාට සේප්පුව අයිතිකාරයාගෙ දරුවා එංගලන්තයේ ඉඳන් ඇවිත් තමයි ආයෙත් සේප්පුවේ යතුර බාරගත්තේ. තාත්තා මියගියාට පසුව සේප්පුවේ යතුර පුතාට ලැබුණා. එක්කෙනෙක් මදි නිසා ඉන්දියාවේ සිටි කෙනෙකුත් යතුර බාරදෙන්න ගෙනාවා. එයා දැන් නැගෙනහිර ආණ්ඩුකාරයා. මේ පාලකයන් ප්රශ්න විසඳා තිබෙන්නේ කාගේද? වත්තේ වැඩ කරන පුරවැසියාගේ නොවෙයි. ඡන්දදායකයාගේ නොවෙයි. ඔවුන් ප්රශ්න විසඳා තිබෙන්නේ සේප්පු අයිතිකාරයාගේයි. ජාතික ජන බලවේගයේ අපි හදන්නේ ඔබගේ ඡන්ද එකතු කරපු ඡන්ද බැංකුවක් නොවෙයි. සෑම පුරවැසියාටම තමන්ගේ ඡන්දයේ අයිතිය ස්වාධීනව කටයුතු කළ හැකි මනෝභාවයක් සහිත නව මහජන කතිකාවතක් අපි ඇති කරනවා.
රටේ පාලකයන්ව දකුණේ ජනතාව පාරට බැහැලා පළවා හැරියා. දකුණේ පාලකයන් ජනතාවට බයයි. ජනතාව හමුවට එන්නේ නැහැ. ජනතාවගෙන් මඟ හරින්න උත්තර සොයනවා. පළාත් පාලන ඡන්ද කල්දමනවා. තවත් ඡන්ද කල්දාන්න සැලසුම් කරනවා. ඒගොල්ලෝ කතා කරනවා, කොළඹ, දකුණ, උතුරු මැද අප්සෙට් තමයි. එහෙත් නුවරඑළිය නම් තොණ්ඩමන් ඉන්නවානේ. දිගම්බරම් ඉන්නවානේ. වැඩේ බේරලා දෙයි. පාලකයන් ඔවුන්ගේ ජනතා විරෝධී පාලනය, විනාශකාරී පාලනය, ඉදිරියටම ගෙනියන්න මේ කඳුකර ජනතාවගේ සහාය ලැබෙයි කියා. ඒක සත්යයක් අතීතයට. ඒක වර්තමානයේ අසත්යයක් බවට පත්කළ යුතුයි. ඡන්ද සේප්පු අයිතිකාරයන්ගේ දේශපාලනයක් වෙනුවට පොදු ජනතාවගේ දේශපාලනයක් කඳුකර ජනතාව තුළ යළි ගොඩනැගිය යුතුව තිබෙනවා.
විශාල තරුණ ප්රජාවක් අද ජාතික ජන බලවේගය වටා එකතුවෙමින් තිබෙනවා. මේ නුවරඑළියේ ප්රධාන මන්ත්රීවරයෙක් පාර්ලිමේන්තුවේදී කිවුවා “වත්තේ වැඩකරන අය නම් තාමත් තලෛයිවර්ට යටයි. වත්තෙන් එළියට ඇවිත් තිබෙන තරුණ ප්රජාව ඔගොල්ලන් එක්කයි, එන්.පී.පී. එක එක්කයි ඉන්නේ” කිවුවා. අපි විශ්වාස කරනවා වත්තේ වියගසෙන් මිදුණු පරවැසියා අද නිදහස්ව කල්පනා කරන්න පටන්ගෙන තිබෙනවා. ඒ නිසා කඳුකර ජනතාව තුළින් තව තරුණ නායකයින්, ඔවුන්ගේ අපේක්ෂාවන් වර්ධනය වෙමින් තිබෙනවා. පාරම්පරිකව පීඩාවට පත්කරන ලද පාලක කණ්ඩායම් වෙනුවට පොදු ජනතාවගේ වුවමනාවන් එක්ක ගැටගැහුණු නව තරුණ පරම්පරාවක් මේ කඳුකර ජනතාව තුළින් ඉදිරියට එමින් තිබෙනවා. තව තවත් ඉදිරියට ආ යුතුව තිබෙනවා. අවුරුදු 200ක් මුළුල්ලේ සිදුවී තිබෙන ඓතිහාසික වැරැද්ද වෙනස් කිරීමේ අභිලාෂයක් සහ අපේක්ෂාවක් අපට තිබෙනවා. ඒක අපේ සුන්දර සිහිනයක් විය යුතු නැහැ. ඒක කළ හැක්කේ ඉතිහාසයේ සිදුවුණු වැරැද්ද නිවැරදි කිරීමට කඳුකර ජනතාවත් තීන්දුවක් ගත්තොත් විතරයි. අපි හැමදෙනාටම එක්ව ඒ සුන්දර සිහිනය දකින්න හැකි නම්, මේ අන්ධකාර රාතිය කෙටි කළ හැකියි. අපි ඔබෙන් ඉල්ලනවා. මේ අන්ධකාර රාත්රිය කෙටි කරමු. ඒ වෙනුවෙන් සියලු දෙනාටම එකතු වෙන්න කියා ආරාධනා කරනවා.”
එහිදී අයිතීන් උදෙසා කාන්තාවෝ සංවිධානයේ සභාපති සරෝජා සාවිත්රි පෝල් රාජ්, ජාතික ජන බලවේගයේ ජාතික විධායක සභික මහාචාර්ය විජේකුමාර්, ආචාර්ය පෙරුමාල් පී සිවප්රකාශම් යන අයද අදහස් දැක්වූහ.
Among the things that can be done in the face of the Socio-political-economic disaster in which the country is now, one of the foremost tasks is to seek foreign help.
Because of this, President Ranil Wickremesinghe has been seen visiting various countries, addressing various international summits and meeting leaders of various institutions and countries. As we understand, the purpose of all these things may be to draw the world’s attention to us, to get aid and help, to establish international relations. At this moment it is a very positive action. It is a matter to be appreciated that the President of the country has come forward for this.
During some foreign trips, the President could also be seen participating in press conferences. Last week, a press conference was held by President Wickremesinghe with the very famous Deutsche Welle (DW) media organization in Europe. In social media parlance, this discussion has now gone “viral”. Martin Gak, one of the most experienced professional journalists in that institution, conducted an interview with President Wickremesinghe. Throughout the discussion, President Wickremesinghe was observed reacting to the journalist in a “threatening” and “impulsive” manner. The impulsiveness of the President is such that he could not even control the clarity of his speech.
In that press conference, we should ask about President Wickremesinghe’s actions and opinions. If President Ranil Wickremesinghe had spoken patiently and calmly, he could have given the world a more positive response about us at that time. However, throughout the discussion, the President was seen to be in a state of irritation and stress. If explained in simple Sinhala media language, President Wickremesinghe was in a situation where the press conference was “troubled” and the journalist was was made a knave.It was simply a press conference addressing the pro Rajapaksa Gallery in Sri Lanka.
After some time, pro Rajapaksa media received a pro gallery-news. “President Ranil Wickramasinghe made the DW News journalist run” “Our brave President gave well to the white man” Most of the people in Sri Lanka who see this kind of pro Rajapaksa news see these as great acts of heroism. Bayya (Pro Rajapaksa allies) also sees the politicians who insult the honor of their country by castigating the western journalist in English as patriotism.
When asked about the terrorist attack on Easter Sunday, the President’s impulsiveness was seen intensifying. President Wickremesinghe turned the discussion into a media conference of the highest quality on a Sri Lankan television channel to congratulate the pro Rajapaksa gallery. The President, forgetting that he was in a press conference, asked the journalist, “Who are you?”
From the beginning, it was seen that the journalist was about to ask some questions with President Wickremesinghe with a better understanding. At the beginning of the interview, President Wickremesinghe could see that the journalist was making him uncomfortable. It seems that the journalist is trying to build his communication relationship with the President by observing it. Sometimes we could see the journalist humble before the president “Let me please finish the question!”
Appealing to the international community for help but defiant
Ranil said that he is rejecting the report of the United Nations Human Rights Commission, not the United Nations. It is very sad that President Wickremesinghe does not understand that the United Nations is the most powerful organization in the West and that the Human Rights Commission is one of the most important institutions of the United Nations. It seems that the journalist is helping the president to clear up where he went wrong by highlighting it.
Here, when President Wickremesinghe criticized the West, the journalist asked a strange question.
…believe, actually Sri Lanka to have not delivered on accountability, not delivered on justice. What you are promising for many of these people is essentially moot. Are you concerned that this kind of attitude will compromise what you actually need from the international community? In this question, there was a serious accusation made indirectly to President Wickremesinghe, it was not a question that the journalist wanted to ask, but it may be an idea that the journalist had due to the impetuosity of President Wickremesinghe!
However, Martin Gak asked the few questions he wanted. Despite protesting with the journalist finally, President Wickremesinghe admitted that he will work with the international community.
President Wickremesinghe’s mental decline
President Wickremesinghe may have some regret that he rejected the people due to not liking to do politics in the extreme-grassroots political model of the Rajapaksa.
Today, President Wickremesinghe is surrounded by the majority of parliamentarians who have branded Ranil as a pro-West and Don-Juan Dharmapala. Every time Ranil Wickremesinghe ran for an election, he was accused of being pro-Western, an American-style capitalist politician.
But the majority of the people of the country defeated Ranil in the last elections not because of his pro-West or his capitalist political vision, but because of his use of clumsy politics” and “political cowardice” because there was no leadership in him. President Wickremesinghe still does not seem to understand this. Instead, he has realized that he needs to escape the label of being a pro-Westerner. For that, he revealed another clumsy political conspiracy before Martin Gak. From that, he reiterated to the world that Sri Lanka still has an extremist-pedestrian system of government in the model of the Rajapaksa regime.
He behaved in front of the international media by imbibing a so-called patriotism and nationalism (of the Rajapaksa model) which was not present with him before.
We have no problem with President Wickremesinghe’s attitude towards the nation and his political ideology. Even if he is pro-Western, there is no problem if he does not harm the country. What is wrong here is that he does not stand on his own philosophy, but at once takes an anti-Western view. It is our understanding that it is inappropriate for President Wickremesinghe to try to argue that in an international media. On the other hand, at this moment, President Wickremesinghe does not seem to have any understanding of the damage done by Mahinda Rajapaksa to the socio-political culture of the country, that the people of the country should be freed from the narrow racist and extremist religious-cultural ideology.
Do western countries look down on us?
We learned that Sri Lanka is the greatest country in the world. People realized that it was just a “fantasy” when they died in oil queues. We have always blamed the white man to protect our greatness. Claiming that Western nations treat us like second-class people is a serious lack of knowledge about Global Geopolitics, the modern disciple of President Wickremesinghe. We are not going to solve our problems as the West or the international community wants! Why are we a second class nation? President Wickremesinghe may have had such ideas after becoming the president. It is clear that opposition to the West is an opinion cherished in his mind. President Wickremesinghe should be reminded of one thing. During the 2015 election, the popularized “Good Governance” was a “flat western concept” that was created in 1992 by the World Bank, founded in the United States. The Wickramasinghes copied that western concept to come to power.
On the other hand, it is our own self-indulgence to say that Western nations treat us as inferior. It is a genetic illusion taught to us by our insular society-religious culture and petty politics. For the Sinhalese, whose skulls have been deformed by the ancestors, if we are to be called the greatest nation in the world, we must compare to any other nation. We did not see President Wickremesinghe present any positive argument in front of the journalist to allege that Western nations treat us inferior. Instead, he threatened the journalist and said, ‘We are not afraid of the West’.
President Wickremesinghe also ruined his diplomacy
A leader of a country goes to another country and has a way of behaving and expressing ideas. Although it has no law or system, it depends on the civilization and human characteristics of the leader. This press conference was held in Germany, the media organization is German, and the journalist is also German. Do you have international observers in your cases! President Wickremesinghe asked the journalist. Here, the President meant, ‘What did you do internationally for the crimes you committed?’ Wickramasinghe asked about the United Kingdom and other countries. In a diplomatic situation, this is hardly an overt behavior by a president.
Clearly, the President did not seem to have any maturity, vision, and understanding of the questions in his response.
He did not even allow the journalist to ask questions.
In a press conference like this, what should happen is to promote diplomacy and gain some positive attention for the country through the President’s comments. We see these kinds of ideas in our Sri Lankan parliament, “The white man conspire to cover any treachery and interfere with our work.” The Parliament of Sri Lanka is a cave where each political group addresses the people of the country who are mentally enslaved to them, a factory where news is made for television and YouTube channels. Local politicians who always grumble the West, and the whites always have the majority of power in the country, and they are always accompanied by the so-called majority of the country’s people. It is clear that President Wickremesinghe participated in the press conference last week with the understanding of this situation.
Easter Sunday attack
What happened on Easter Sunday was a massacre, an inhuman act, a great national crime. Ranil Wickremesinghe was the Prime Minister of the country when it happened. Ranil Wickramasinghe showed his characteristic “slipping” by saying that I was not even allowed to come to the security committee. The Easter Sunday crime is a national issue that needs to be addressed, where justice should be served to the dead countrymen, foreigners and their relatives, and the truth should be revealed to the country. From the day the attack took place until now, the group of politicians who are in power in the country have been avoiding this national issue by using cunning tactics. President Wickremesinghe is acting on the side of the people today, and if he wants, he can do justice to the people of the country who were victims of the disaster on Sunday! It is clear from the interview with the DW News journalist that President Wickremesinghe is also doing the usual slip up. He told a story that if a committee is appointed and it fails to do its job properly, a parliamentary committee will be appointed.
What did President Wickremesinghe bring home at the end of the press conference?
Martin Gak started the press conference and the first question asked by President Wickremesinghe was,
Mr. President… Any good news that you are taking home from the two days of the Berlin dialogues?
As a journalists, let’s ask President Wickremesinghe the same question!
Mr. President, what did you tell the world about our country in the media discussion with DW?
President: You idiot, didn’t you follow it, I told the world that I am a “GAME PLAYER” in media-politics
However, President Wickremesinghe has once again provided an international example of his “clumsy-Politics” away from home, proving to the world that he is a “game player”! But, it will only be for the welfare of the pro Rajapaksa Bayyo of the country.
Robinhood
කාදිනල් හිමිපාණන්,කොළඹ අගරදගුරු හිමිපාණන් ලෙස හුදකලා වු අයෙකු නොව ඔහු කතෝලික රදගුරු සමුළුව හා සමග පුර්ණ ලෙස බැදුණු සහ වඩාත්ම වැදගත් සමාජිකයෙකු බව ශ්රී ලංකා කතෝලික රදගුරු සම්මේලනය අවධාරණය කර සිටි.ශ්රී ලංකා ජනාධිපති රනිල් වික්රමසිංහ ජර්මනියේ Duetsche Welle DW News සමග පැවැත් වූ සම්මුඛ සාකච්ඡාවට ප්රතිචාර දක්වමින් ශ්රී ලංකා කතෝලික රදගුරු සම්මේලනය විසින් ජනාධිපතිවරයාට ලිපියක් යවමින් සදහන් කර සිටි.
කතෝලික රදගුරු සමුළුව සමන්විත වන රදගුරු පදවි 12 සහ රදගුරු හිමිවරුන් සහ කොළඹ සහයක රදගුරු හිමිවරුන් තිදෙනාගේ අත්සනින් යුතුව මෙම ලිපිය යොමුකර තිබේ.
It should be noted that the Cardinal being the Archbishop of Colombo is not “sui generis” (existing alone) but is an integral and most vital member of the Catholic Bishops’ Conference in Sri Lanka.
පාස්කු ප්රහාරය පිළිබඳව සත්ය කරුණු අනාවරණය වනු ඇති බවට බයෙන් සිටින රනිල් රාජපක්ෂලා කාදිනල් රංජිත් හිමිපාණන් සහ රදගුරු සමුළුව අතර භේදයක් ඇති බව පෙන්වීමට උත්සහ ගනිමින් සිටි.ඊට ආසන්තම හේතුව වුයේ රනිල් ජාත්යන්තර මාධ්ය හරහා සිදුකල අසත්ය ප්රකාශයි.
මිට පෙරද පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ප්රහාරය සම්බන්ධයෙන් ශ්රී ලංකා කතෝලික රදගුරු සම්මේලනය සහ කොළඹ අගරදගුරු කාදිනල් මැල්කම් රංජිත් හිමිපාණන් දරන්නේ එකම මතයක් විදේශීය නිරීක්ෂකයින් සම්බන්ධ කර ගනිමින් ඒ පිළිබඳව දේශීය පරීක්ෂණයක් පැවැත්විය යුතු බව ඉල්ලා සිටින බවත් ශ්රී ලංකා කතෝලික රදගුරු සම්මේලනය නිවේදනය කර සිටියා.එ පොහොට්ටුවේ මන්ත්රීවරුන් 134 දෙනෙකුගේ කැමැත්ත ඇතිව පමණක් ජනාධිපතිවු රනිල් ජාත්යන්තර මාධ්ය හරහා කරනා ලද ප්රකාශය හේතුවෙනි.
Sri Lanka is the only bankrupt country in Asia. It has been almost 20 months since Central Bank Governor Nandalal Weerasinghe officially announced that Sri Lanka is a bankrupt state. But it is doubtful whether President Ranil Wickremesinghe has a true desire to save the country from bankruptcy.
There does not seem to be any such desire in his behavior. He wants to have “fun” with his friends at least once a month. Regardless of the country, he goes for a ride around the world every month with some of his good pals. How such leaders can build countries?
Some people say that this is Ranil Wickramasinghe’s international connections. A country builds international relations or strengthens existing relations to make their countries win-win. But Ranil Wickremesinghe used every visit to put the country in a Win-Lose situation. The only purpose of his travels is to find buyers to sell the few remaining resources of the country. Ever since Ranil Wickramasinghe has come to power, he has tried to do the duty of sales representative. He has no vision to build the country.
Ranil always sold the resources of the country..
Ranil Wickramasinghe recently went to India and agreed to write down all the land, ocean, natural resources, sunlight and wind of the two eastern and northern provinces to India. All he did was sell the country’s resources. After coming to power in 2015, Hambantota Port was sold to China for less than the appraised value. Higurana and Sevanagala sugar companies were sold to their friends for looting. How many other state resources have been alienated by him?
Ranil Wickremesinghe has been on at least one foreign trip every month since the day Ranil Wickramasinghe was “elected” by 134 Pohottu MPs. Along with him, several members of the presidential staff led by security officers, several ministers and deputy ministers must participate as porters for these trips. Their plane tickets,subsistence allowances etc. are borne by the common people who pay taxes in this country. Under the Right to Information Act, the Information Officer of the President’s Office should be asked to provide separate details on how much money the government has spent on President Ranil Wickremesinghe’s foreign trips and how much money has been spent on his entourage.
After America to Germany
Ranil Wickremesinghe, who attended the 78th session of the United Nations in New York last week (September 18), will return to Germany on September 27 after a few days. There is no question of heads of state going on such trips. But Ranil Wickramasinghe’s visits are just visits and have not been of any use for the good of the country so far. It is often felt that he is participating in various conferences by forcefully obtaining an invitation through the embassies. It is an open secret that some people in Sri Lanka do so.
Domestic debt is rising.
The central bank says that the public debt of the government is 91 billion dollars. Domestic debt continues to rise. Every citizen of the country is carrying a per-capita debt of slightly more than 1.4 million rupees. Of the country’s 22 million population, seven million (1/3) live below the poverty line. It means that the monthly income of a family of four (Household) is less than 13,777 rupees. Hospitals in the country are closing due to shortage of medicines and unable to repair machines.
Professionals are leaving the country unable to bear the tax burden. The rulers of the country have no responsibility regarding these. However the people suffer there is no change in the behavior of the rulers and the extravagant lives they lead. If they have changed, President Ranil Wickremesinghe will not rob the country’s national wealth by taking members of other political parties on foreign trips to please them to sustain his presidency. The people of the electoral districts they represent should understand this and resolve not to re-elect such thieves to parliament.
They are having “fun” by asking the people of the country to tighten their belts
There were times when Mahinda Rajapaksa took UNP MPs like John Amaratunga on foreign trips. It is needless to say that Ranil Wickramasinghe took Pohottu MPs Mahinda Nanda Aluthgamage, Rohitha Abeygunawardena, SJB MP Vadivel Suresh and another Muslim party MP toparticipate in the 78th United Nations Conference. Foreign Minister Ali Sabri has also taken his son to the United Nations conference, it was spread on social media. What does all this indicate? Aren’t they all big crooked politicians? They are having “fun” by asking the people of the country to tighten their belts. When will the people of this country understand this?
Ranil’s own utopian arrogance
When Ranil Wickramasinghe gets the power he needs to enjoy his hobby to the fullest. Therefore, Ranil Wickramasinghe’s only joy is to visit to different countries and hold talks (talk shops) and enjoy himself. When Ranil Wickramasinghe gets power, he behaves in his own utopia and arrogant manner. The people of the country kicked him out of politics in 2020 not with the intention of returning to parliament. Somehow, with the help of foreign intelligence services, he destabilized the country and ascended to the presidency. It’s not too late. It is the responsibility of the intelligent people of Sri Lanka to take action to expel this traitorous ruler and the opportunist politicians who are gathered around him in such a way that he will not reappear in the upcoming elections.
We need your support in keeping our journalism going. Support our work today.
පුද්ගලයන් 250කට අධික සංඛ්යාවක් මරුමුවට පත් කළ 2019 පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ප්රහාරය සම්බන්ධයෙන් “ශ්රී ලංකා ආන්ඩුවට ජාත්යන්තර පරීක්ෂණයක් අවශ්ය නැත” යයි කියමින් වික්රමසිංහ ජාත්යන්තර පරීක්ෂණයක අපේක්ෂාව දැඩි ලෙස විවේචනය කර තිබේ. ඒ පොහොට්ටුවේ මන්ත්රීවරුන් 134 දෙනෙකු විසින් පත්කරගත් ජනාධිපති රනිල් වික්රමසිංහ ජර්මනියේ Duetsche Welle DW News සමඟ පැවති සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී එක්සත් ජාතින්ගේ සංවිධානයට බැණ වැදුණේය.
රාජපක්ෂලාගේ බල අවශ්යතාව වෙනුවෙන් 2019 වසරේ අප්රියෙල් 21 වැනි දින එල්ල කල අන්තවාදී ප්රහාරය මෙන්ම ත්රස්තවාදය මුවාවෙන් ඝාතනය කල අහිංසක දමිළ ජනතාව සම්බන්ධයෙන් එක්සත් ජාතින් විසින් දියත් කර තිබේන පරික්ෂණ වලට පවා රනිල් මෙම සාකච්ඡාවේදි දැඩි ලෙස පහර දි තිබේ.ජනාධිපතිවරයා අතිශය ආවේගශීලීව හැසිරෙමින් පාස්කු ප්රහාරය සම්බන්ධව කිසිම ජාත්යාන්තර පරීක්ෂණයක් නොපත්වන බව ඍජුව ප්රකාශ කලේ තමන් එම ප්රහාරයේ පලමු වගකිවයුත්තන් අතර සිටින නිසාවෙනි.
අන්තවාදින් පෝෂණය කරමින් සිය පක්ෂයේ නායකත්වය ආරක්ෂා කර ගැනිම වෙනුවෙන් ගෝඨාභයගේ ජයග්රහණයට පාරකපමින් රාජපක්ෂලාගේ පාස්කු ප්රහාරයට සහය දුන් ප්රධාන චුදිතයන් කිහිපදෙනාගේ එක් අයෙකු වන්නේ වත්මන් පොහොට්ටුවේ මන්ත්රීවරුන් 134 දෙනා විසින් තෝරාගත් රනිල් වික්රමසිංහ වන බව නොරහසකි.
සජිත් පරාජය කර පක්ෂයේ බලය සියතේ තබා ගැනිම සදහා ගෝඨාභයට බලය ලබා ගැනිම සදහා රනිල් සහය දුන් අතර එහිදි විශේෂයෙන්ම ගෝඨාභයට ජනපති අපේක්ෂකත්වය ලබාදිමට රාජපක්ෂ පවුලේන් එල්ල වු බාදාවන් සියල්ලම ඉවත් කර අවස්ථාව උදාකර දිමට රනිල් තරම් මහන්සියෙන් වැඩකල අයෙකු නොසිටි බව එම කාලය පුරාම රෑට රෑට රනිල්ගේ ගෙදර බඩගෑ දිලිත් ජයවිර සහ සාගල හොදින්ම දනී.
පාස්කු ප්රහාරය එල්ල වන විට රාජ්ය ආරක්ෂක අමාත්ය ධූරයේ කටයුතු කල රුවන් විජේවර්ධන හට ජාතික ආරක්ෂාවට අදාලව කිසිම බලතලයක් ලබා නොදිමට එවකට සිටි ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේන කටයුතු කර තිබුනේද එවකට අග්රාමාත්ය රනිල් වික්රමසිංහගේ උපදෙස් මත බවද අවස්ථා කිහිපයකම අනාවරණය වුවද ඒ පිළිබඳව ජනතා අවධානය යොමු වුයේ නෑ.
විශේෂයෙන්ම 2019 අප්රේල් 4 වැනිදා ප්රහාරයක් පිළිබද පළමු බුද්ධි වාර්තාව රාජ්ය බුද්ධි සේවා අධ්යක්ෂ නිලන්ත ජයවර්ධනට ලැබීම හා එතැන් සිට එම ප්රහාරය පිළිබඳව පොලිස් හා බුද්ධි අංශ අතර පණිවුඩ හුවමාරුව, රාජ්ය බුද්ධි සේවා අධ්යක්ෂවරයා විසින් 2019 අප්රේල් 20 වැනිදා ද ‘හෙට දිනයේදී‘ භයානක සිදුවීමක් ඇතිවිය හැකි බවට පොලිස්පතිවරයාට අනතුරු ඇඟවීම් ලැබි තිබුන අතර ඒ සම්බන්ධයෙන් ක්රියාත්මක විමට ජනපති හෝ අගමැති උපදෙස් නොදී සිටියේ දේශපාලන බල පෙරලිය වෙනුවෙන් බව දැන් අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ.
පාස්කු ප්රහාරය සම්බන්ධ නඩුවෙන් වත්මන් ජනාධිපති ඉවත් කර තිබෙන්නේ තාවකාලිකව – ජ්යේෂ්ඨ නීතිඥ ජේ.එම්. විජේබණ්ඩාර
ලංකාවේ භූමිය මත 2019 අප්රේල් 21 දින සිදුකළ සිදුවීම්වලින් සිය ගණනක් මරණයට පත්වී රටම භීතියට පත්ව, රටේ ආර්ථිකය කඩාවැටීමට හේතු වී හැමෝම පීඩාවට පත්වුණා. අද තිබෙන්නේ විකෘති ආණ්ඩුවක්, විකෘති පාලනයක් බව ජාතික ජන බලවේගයේ නීතිඥයෝ හැටියට අපි මෙයට පෙර අවස්ථා ගණනාවකදී පෙන්වා දී තිබෙනවා. චැනල් ෆෝ නාලිකාවෙන් හෙළිකර තිබෙන්නේ මේ ප්රහාරය අවුරුදු කිහිපයක් පුරා සැලසුම්කර දියත් කළ බවයි. ඒ පිළිබඳව අපේ යාන්ත්රණවලින් නිසි පරිදි පරීක්ෂණ සිදුකර යුක්තිය ඉෂ්ට කළා නම්, මේ වැනි ප්රචාරයන් සිදුවන්නේ නැහැ. අපේ රටේ පාලකයෝ නීතියෙන් පාලනය නොවෙන තත්වයක් තුළ මෙවැනි සිදුවීම් යළි යළි ඇතිවීමේ අනතුර තිබෙනවා. මේ ප්රහාරය මැතිවරණයේ ප්රතිඵලයට ඍජුවම බලපෑම් කළා. ජනාධිපතිවරණයට වගේම මහා මැතිවරණයටත් විශාල බලපෑමක් සිදුවුණා. ඒ ආකාරයෙන් පත්කර ගත් ජනාධිපති ප්රජාතාන්ත්රික අරගලයකින් ඉවත් කිරීමට ජනතාවට සිදුවුණා. 2019 අප්රේල් වන විට විපක්ෂයේ සිටි කට්ටිය තමන්ගේ බලය ලබාගැනීම වෙනුවෙන් ප්රහාරය සැලසුම් කළ බව වීඩියෝවෙන් කියැවෙනවා. එවකට ආණ්ඩුවේ ජනාධිපතිවරයා තනි පුද්ගලයෙක් ලෙස සිටින අතර, කැබිනට් මණ්ඩලය රනිල් වික්රමසිංහ අගමැතිවරයා යටතේ ඔහුගේ පක්ෂය ප්රමුඛව සිටි මන්ත්රීවරුන්ගෙන් පිහිටුවා තිබුණා. එදා රාජ්ය ආරක්ෂක අමාත්ය ධුරය දැරූයේ අද රනිල් වික්රමසිංහ ජනාධිපතිගේ ජ්යෙෂ්ඨ උපදේශකයෙක්. අභ්යන්තර ආරක්ෂක අමාත්ය ධුරය දැරුවේ අද ඔහුගේ ජ්යෙෂ්ඨ ආරක්ෂක උපදේශකවරයෙක්.
තමන් ආණ්ඩු බලයේ සිටියදී විපක්ෂය මෙවැනි බලය ලබාගැනීමේ මෙහෙයුමක් සිදුකළා නම්, පාලනයේ සිටි අයගේ නොහැකියාව, අකාර්යක්ෂමතාවය සහ අලස බව ඉතා හොඳින් පැහැදිලි වෙනවා. අද විපක්ෂ නායකතුමාත් ඒ කැබිනට් මණ්ඩලයේ සිටියා. ශ්රේෂ්ඨාධිකරණයේ පූර්ණ විනිසුරු මඬුල්ලක් ඉදිරියේ විභාග වූ එක් නඩුවකදී මේ සියලු දෙනා ගැනම තොරතුරු හෙළිවුණා. ඒ චෝදනාව එවකට සිටි අගමැති රනිල් වික්රමසිංහත් මුලින්ම සිටිනවා. අද ඔහු ජනාධිපති නිසා තාවකාලිකව ඒ චෝදනාවලින් ඉවත් කර තිබෙනවා. නමුත් එවකට සිටි ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේන, පොලිස්පති, බුද්ධි නිලධාරීන් නොසැලකිල්ලට වගකිව යුතු බව තීන්දුවේ ප්රකාශ කර, වන්දි නියම කළා. නීතිය අනුව ජනාධිපති ධුරය ඉවත් වූ වහාම ඔවුට විරුද්ධව නැවත අධිකරණමය ක්රියාමාර්ග ගත හැකියි.
අද වෙනකොට පාස්කු ප්රහාරය දියත් කිරීමේ චෝදනාව එල්ල වී සිටින පිරිසත්, ඒ වළක්වා නොගැනීමේ චෝදනා එල්ල වී තිබෙන පිරිසත් දෙගොල්ලම එකතු වූ විකෘති පාලනයක් ගෙන යනවා. ඔවුන් අතරේ සලාදයක් වගේ ජනාධිපතිවරයෙක්, අගමැතිවරයෙක් සහ කැබිනට් මණ්ඩලයක් පත්වී සිටිනවා. මේ දෙගොල්ල යටතේ පාස්කු ප්රහාරයට විසඳුම් ගන්න හැකිවේදැයි බරපතළ සැකයක් තිබෙනවා. ජාතික ගීය සම්බන්ධයෙන්, නාට්යයක් සම්බන්ධයෙන්, ක්රියාත්මක වන සී.අයි.ඩී. එක මේ තරම් කරුණු හෙළිකර තිබියදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂගෙන් වගේම එවකට සිටි නියෝජ්ය රාජ්ය ආරක්ෂක ඇමති, ඇතුළු සියලු දෙනාගෙන්ම වහාම ප්රකාශ සටහන් කර ගත යුතුයි. අපරාධය සම්බන්ධයෙන් යුක්තිය පසිඳලීමේ යාන්ත්රණය ඒ තොරතුරු ඔස්සේ දියත් කළ යුතුයි. මේ සතිය ඇතුළත ප්රකාශ සටහන් කරගෙන යුක්තිය ඉටුකිරීමේ ක්රියාමාර්ගය නොගන්නේ නම්, තට්ටු මාරු ක්රමයට රට පාලනය කළ දෙගොල්ලම සැබෑ චූදිතයන් බව මහජනතාව ඉදිරියේ තහවුරු වෙනවා. මෙම වීඩයෝ පටය ගැන පරීක්ෂණ පවත්වන්න පාර්ලිමේන්තු තේරීම් කාරක සභාවක් පත්කරන බව එක් ඇමතිවරයෙක් ප්රකාශ කළත්, එවැනි සාකච්ඡාවක් කැබිනට් මණ්ඩලයේ සිදු නොකළ බව මාධ්ය ප්රකාශක කියා තිබෙනවා.
රටේ අපරාධයක් සම්බන්ධයෙන් පාර්ලිමේන්තු තේරීම් කාරක සභා පත්කිරීම අපරාධ නීතිය ක්රියාත්මක කිරීමක් නොවෙයි. අපරාධ යුක්තිය පසිඳලීමේ යාන්ත්රණය ක්රියාත්මක කිරීමයි කළ යුත්තේ. ශ්රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් හෙළිවුණු කරුණු, ජනාධිපති කොමිෂන්වලදී හෙළිවුණු කරුණු වගේම ‘චැනල් ෆෝ’ නාලිකාවෙන් හෙළිකර තිබෙන කරුණුත් යොදා ගනිමින් රටේ සාමාන්ය නීතිය යටතේ පරීක්ෂණ දියත් කළ යුතුයි. එසේ නොකරනවා නම්, දේශපාලන වශයෙන් පත්වී රාජ්ය යාන්ත්රණය මෙහෙය වූ අය වගේම එම දේශපාලකයන් අතින් තනතුරු ලබාගත් නිලධාරීනුත් මේ රටේ නීතියෙන් පාලන නොවන බව තහවුරු වෙනවා. එවැනි තත්වයක් ඉතාම භයානකයි, අරාජිකයි. එවැනි තත්වයකට එරෙහිව ජාතික ජන බලවේගය සහ එහි නීතිඥයන් හැටියට අපි ක්රියාමාර්ග සැලසුම් කරනවා. යුක්තිය ඉටුකර ගන්නා තුරු අපි අපේ හඬ නඟනවා.
Introduction
Sri Lanka is facing multiple crises – economic, political and cultural. How the government deals with these is crucial to the future of the country. The failed unitary form of government, in particular, the excessive powers of the executive presidency need to be curtailed. Devolution of power and a more equal balance between the executive, judiciary, parliament, bureaucracy and regions need to be renegotiated if we are to come out of the crises.
It is in this macro light that this paper should be viewed. However, this paper will not focus on the class based issues underpinning the national question, except to note that under neo-liberalism, differences in plural societies are utilised to prop up authoritarian capitalist governance systems that are beset with crises.- Dr. Lionel Bopage
Nation-Building
Nation building is an evolutionary and long-term course of action, rather than a revolutionary and overnight process. It needs to develop and grow through an internal process, not via an external intervention or by an imposed agenda. It also needs economic, social, and political development as well as institutions that protect the fundamental rights of the people and communities. In addition, the nation-building effort needs to ensure equal access to jobs, education, and health for all among other things.
For long-term democratic nation-building to be successful, we need to recognise the importance of democratic values, within the civic sphere that will develop and sustain them; rather than just emphasising economic development or state-building. Currently we have only received rhetorical banalities from the political elite shorn of any real meaning of this crucial issue.
Decentralization
Decentralization is increasingly seen as a basic principle of democracy. A system of good governance needs people to have the ability to elect their own leaders and representatives to institutions that wield real power to respond to people’s needs. Grassroots movements have emerged championing it. This is not surprising as an overweening central power has repeatedly failed to meet the needs of the people as attested by the current economic crisis.
Political decentralization can empower citizens or their representatives engaging in decision-making processes. Greater participation is assumed to lead to better informed decision making that are more relevant to the plural societies like Sri Lanka. With political decentralisation, citizens will come to better know their representatives and in turn they will be more cognisant of the needs and desires of their electorates. For decentralisation transfers responsibility for planning, financing and managing certain public duties from the centre and its agencies to regional ones, thus making it more local and accountable. This can be achieved by de-concentration, delegation, and devolution of authority with each of these having their own characteristics.
It should be noted that centralization and decentralization do not need to be an “either-or” scenario. Practical examples around the globe have demonstrated that an appropriate balance of centralization and decentralization can ensure effective and efficient government service delivery. Centres can play a crucial role in promoting and sustaining decentralization efforts. This can be done by developing proper and effective national policies and regulations needed for decentralization, thus creating or maintaining the necessary enabling environments that allow regional, provincial, and local units to take on more responsibilities for undertaking new functions.
As a whole, genuine efforts at decentralization can cut cumbersome bureaucratic red tape. It can make local and national public servants more sensitive to local conditions and needs. Decentralization if done well, can allow political representation of diverse political, ethnic, religious, and cultural groups in plural societies in the decision-making processes. It can contribute to better political stability and national unity as citizens get access to better public programs at the local level. A growing number of countries have adapted federal systems, decentralizing some elements of government responsibility from the centre down to local government, as a means of giving different ethnic and regional groups some autonomy and control over their destiny.
The two uprisings in the south and the three decade long armed conflict in the north are examples that reflect the fact that if people are excluded from sharing any political power, they are more likely to challenge the legitimacy of the existing system. Federalism or devolution is a means of sharing power among diverse political entities irrespective of their ethnic or regional ties. Democracy will survive better if successes and burdens are shared fairly and equitably.
The current political system is based on ‘winner-take-all’ system, where one political party or group monopolise all the privileges and economic benefits. Devolution in contrast allows different ethnic and regional groups an ability to determine their own affairs, thus making them feel more secure. They may gain more confidence in and commitment to the existing system, and a general sense that the system is fair and inclusive.
Devolution
Historically, governments in Sri Lanka have tended to centralize all powers. Yet, the late 20th century witnessed an increasing global tendency to reduce central governmental power, by devolving power to the peripheral governing bodies such as state, regional, provincial and/or local bodies. Many countries in Europe, Asia, Africa and Latin America have adopted diverse devolutionary measures to empower their plural communities. In this regard, France in the 1980s and the United Kingdom in the late 1990s are the most appropriate examples. France was one of the most centralized states. All decisions of the régions, départements and communes from annual budgets to naming streets and schools had to be authorized by the central government under a system known as the “tutelle” (supervision). Due to the pressure the peripheries exerted on the central government; the François Mitterrand administration (1981-95) removed most of the authorisations needed in policy making matters[1].
In the UK devolution became a major political issue in the early 1970s, as Scotland and Wales demanded greater control over their own affairs. A referendum was held in 1979, to determine the people’s will for devolution. The electorate was needed to approve it with a two-fifths majority, but voters in Wales and Scotland rejected it. However, in 1999 under Tony Blair’s regime, power was devolved, Scotland had a parliament and later, Wales a Welsh Assembly. The Good Friday Agreement of 1998 provided Northern Ireland with its own parliament[2].
In Sri Lanka, proponents of devolution have been demanding clearly defined powers the Provinces can wield. During the Constitutional reform process under the previous regime led by President Maithripala Sirisena and Prime Minister Ranil Wickremesinghe, the Chief Ministers of the seven ‘southern’ provinces asked for proper devolution as envisaged under the 13th Amendment. However, nothing came to fruition.
A historical perspective
Devolution in Sri Lanka is a story of missed opportunities. The armed conflict ended in 2009, but the political conflict has not. A settlement to the political conflict can be achieved only by offering a share of state power to all communities within a framework of democratic governance. Many Sri Lankans in the country and overseas are yet to be convinced of this requirement.
Sri Lanka is an overwhelmingly stagnating unitary state. In 2018, one of the former Auditor Generals stated that Sri Lanka was ranked the topmost country in terms of public sector misappropriation and corruption. The country’s parliamentary system has neglected its primary responsibilities of formulating policies, enacting laws and implementing transparent public financial systems. And the general public, ignorant of facts due to misinformation and deception, has repeatedly elected a set of crooks who have used ‘rule by law’, instead of ‘rule of law’ to maintain their autocratic rule.
All of these led to catastrophic consequences for the people in recent times. In 2022, the ‘ARAGALAYA’ protests ousted the last elected Sri Lankan President. With the severe shortage of essentials and defaulted debt payments, the country has encountered a poly-crisis. Despite the assurances made by the installed President Ranil Wickremasinghe, many people continue to suffer terribly. Those who can leave the country are leaving in droves, looking for greener pastures.
From schools and hospitals to the justice system and utility services, much of the country’s administrative functions have come to a grinding halt. Corruption, mismanagement, wastage, political patronage, and a lack of transparency and accountability that have prevailed for the last four decades contributed to a combined economic and political firestorm. The Rajapaksas, who are responsible for aggravating the crisis to its epic proportions are waiting in the wings to regain power by tacitly supporting the president they installed. They are rebuilding their chauvinist fundamentalist bases, utilizing whatever opportunities and resources they can get their hands on to divide the society and capture power.
District Development Councils – a history
In 1977, the JR Jayewardene regime introduced an open economy and provided commercial interests the opportunity to invigorate the private sector. However, this intensified social contradictions due to the general public not given opportunities to enjoy the positive outcomes offered by the expanding economy. Many, particularly among the Sinhala majority population, felt left behind. The Tamil people in the Northeast also felt frustrated as the economy opened up almost overnight to international competition. The importation of chilies, onions, staple foods, etc from India destroyed their major means of living – agriculture. They have been demanding better opportunities for upward social mobility and a greater share of national productivity growth.
This demand has a history running back to the days of the Legislative Council in 1926, where the possibility of a second tier of government was discussed. The issue was again discussed at the Donoughmore Commission of 1928. It had recognized the need for decentralization of powers so that much of the administrative work carried out at the centre could be performed more directly at the local level, leaving the government to concentrate on the macro affairs of running the country. The Commission also pronounced its proposals for Provincial Councils. Those proposals also suggested that “the special views of the different races predominant in the different parts of the island” might have an effect “in the administration of these parts.” Unfortunately, the recommendations regarding Provincial Councils were not implemented. This was possibly due to the opposition of politicians and bureaucrats, who were not willing to share their authority with those in the provinces or districts.
A large segment of the Tamil community increasingly felt the only effective solution to address their right to self-determination was to form their own autonomous state – Tamil Eelam. For this they gave an overwhelming mandate to their political leadership, the Tamil United Liberation Front(TULF), at the August 1977 General Elections. Socially, economically and politically the country was facing a chaotic and disintegrating situation. And the Jayawardene regime resorted to more authoritarian ways of enforcing its dictates. In 1981, the Jayawardene regime established District Development Councils (DDCs) for each administrative district as a supposed instrument of devolution.
However, the DDCs were politically toothless. They could not independently attend to matters under their jurisdiction as there was no separate administrative mechanism established to allow them to function. So, the DDCs had to depend on the bureaucracies of the local and central government agencies and resources to do their work[1]. In practice, this system helped the Sinhalese political elite to garner more influence in district administration, creating another state tier to muster and sustain political party patronage[3]. In addition, the Ministers of the then government overpowered the DDCs, impeding the activities that fell under their jurisdiction. If the JVP (Janatha Vimukthi Peramuna) experience is anything to go by, the DDCs did not have any powers of financial management. Frustrated with its incapability, the Chairman of the Jaffna DDC thew it away in July 1983[3].
The first remedy that allowed for devolution, since the unilateral abrogation of the Bandaranaike-Chelvanayakam (B-C) pact and the Dudley-Chelvanayakam (D-C) pact, was imposed under the auspices of the Indian Government in 1987. Since then, the Thirteenth Amendment has been in the Constitution for nearly three and a half decades without being fully implemented. Starting with the Jayawardene regime, all regimes have resolutely held absolute control over land and police powers. They even seriously restricted financial powers of Provincial Councils. This is despite many complaints made by the Provincial Councils that they do not have any real administrative control over their regions and do not have enough money even to buy the essential necessities of those councils.
History of constitutional amendments
Currently the executive, the legislature, provincial councils and the local governments of the country have about 10,000 elected and nominated representatives. They are supposed to address the socio-economic, political and multicultural issues of the entire country. However, the governance system has become a complete failure. Moving from crisis to crisis, the authoritarian, centralised, non-accountable governance system has plunged the country into the current poly-crisis. This system is accompanied by corruption, wastage, mismanagement, and impunity for those who commit terror and violence to protect the ruling elite. This debasement and mortification continue to prevail in every nook and cranny of the country.
Let us examine the last four amendments made to the Constitution of Sri Lanka. The good governance regime elected in 2015 enacted the 19th Amendment but was not fully committed to implementing it with sufficient responsibility and speed. Despite the election pledges made in 2015 to abolish the authoritarian powers acquired by the previous Rajapaksa regime, President Maithripala Sirisena and Prime Minister Ranil Wickremasinghe did not have the political will to bring it to fruition in any meaningful way.
This situation paved the way for the 20th Amendment enacted in 2020. It allegedly crippled the whole audit process that was there to ensure accountability and transparency to public financial transactions. A Parliamentary Council was to be introduced that could make observations regarding appointments to independent commissions. However, the president wielded total discretion in making those appointments. Later, the 21st Amendment was enacted to restore the executive presidency’s powers and perks taken away by the 19th Amendment.
Then the 22nd Amendment was brought intending to reduce certain powers granted to the president under the 20th Amendment by re-establishing a Constitutional Council. It, too, allowed the president to hold defence and any other portfolio he wished to hold. However, it did not significantly impact the powers vested in the President, as was evident from the now-President Ranil Wickremesinghe’s unpresidential behaviour during the last two years. Failure to curtail the excessive power in the executive presidency has proven to be disastrous for the country’s economy and the rule of law.
ශ්රී ලංකාව ආර්ථික, දේශපාලනික සහ සංස්කෘතික වශයෙන් බහුවිධ අර්බුදවලට මුහුණ පා සිටී. ආණ්ඩුව මේ සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරන ආකාරය රටේ අනාගතයට තීරණාත්මක වන්නේය. අසාර්ථක ඒකීය ආණ්ඩු ක්රමය, විශේෂයෙන්ම විධායක ජනාධිපති ක්රමයේ අධික බලතල සීමා කළ යුතුව තිබේ. අපට අර්බුදයෙන් ගොඩ එන්නට අවශ්ය වන්නේ නම් බලය පැවරීම මෙන්ම විධායකය, අධිකරණය, පාර්ලිමේන්තුව, නිලධරය සහ කලාප අතර වඩා සමතුලනයක් ඇතිකර ගැනීම පිළිබඳව ද යලි සාකච්ඡාවට ලක් කළ යුතුව ඇත.
මෙම ලිපිය දෙස බැලිය යුත්තේ මෙම පෘථුල දෘෂ්ඨියෙන් යුතුව යි. කෙසේ වෙතත්, නව ලිබරල්වාදය යටතේ අර්බුදවලින් වෙළී තිබෙන අධිකාරවාදී ධනේශ්වර පාලන ක්රමවලට මුක්කු ගැසීම සඳහා බහුවිධ සමාජවල පවතින වෙනස්කම් යොදා ගන්නා බව සැලකිල්ලට ගැනීම හැරුණු විට, මෙම ලිපිය ජාතික ප්රශ්නයට පාදක වන පන්ති පදනමින් යුත් කරුණු කෙරෙහි අවධානය යොමු නොකරයි. – ආචාර්ය ලයනල් බෝපගේ
ආචාර්ය ලයනල් බෝපගේ ශ්රී ලංකාව – ජාතිය ගොඩනැගීම, බලය පැවරීම සහ 13 වැනි සංශෝධනය යන ලිපිය ඉංග්රීසි පරිවර්තනයද පහතින් දක්වා ඇත.
ජාතිය ගොඩනැගීම
ජාතිය ගොඩනැගීම විප්ලවීය හා එක රැයෙන් සිදු කරන ක්රියාවලියකට වඩා ක්රමයෙන් විකාෂයට පත් වෙන දිගුකාලීන ක්රියා මාර්ගයක් වන්නේය. එය දියුණු වී වර්ධනය විය යුත්තේ අභ්යන්තර ක්රියාවලියක් කරන කොට ගෙන මිස බාහිර මැදිහත්වීමක් හෝ ආරෝපිත න්යාය පත්රයක් මගින් නොවේ. ආර්ථික, සමාජීය සහ දේශපාලනික වර්ධනයක් මෙන්ම ජනයාගේ සහ ජන ප්රජාවන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන ආයතනද ඊට අවශ්ය වේ. මෙයට අමතරව, ජාතිය ගොඩනැගීමේ පරිශ්රමය සඳහා කරන අනෙකුත් කටයුතු අතර රැකියා, අධ්යාපනය සහ සෞඛ්ය සඳහා සම ප්රවේශයක් ලබා දීම ද සහතික කළ යුතුය.
දිගු-කාලීනව ප්රජාතන්ත්රවාදී ජාතිය ගොඩනැගීම සාර්ථක වන්නට නම්, හුදෙක් ආර්ථික සංවර්ධනය හෝ රාජ්ය ගොඩනැගීම පමණක් අවධාරණය කරනවා වෙනුවට, අප ප්රජාතන්ත්රවාදී සාරධර්ම වර්ධනය කර පවත්වා ගෙන යන සිවිල් ක්ෂේත්රය තුළ ඒ සාරධර්මවල ඇති වැදගත් කම හඳුනා ගත යුතුය. මෙම තීරණාත්මක ප්රශ්නය පිළිබඳව තිබෙන කිසියම් සැබෑ අදහසක් වේ නම් එය කප්පාදු කොට දේශපාලන ප්රභූ පැලැන්තියෙන් අපට දැනට ලැබී ඇත්තේ යල් පැන ගිය වචන සමූහයක් පමණකි.
විමධ්යගතකරණය
විමධ්යගතකරණය ප්රජාතන්ත්රවාදයේ මූලික ප්රතිපත්තියක් ලෙස වැඩි වැඩියෙන් දෘශ්යමාන වේ. ජනතා අවශ්යතාවලට ප්රතිචාර දැක්වීම සඳහා අව්යාජ ලෙස බලය දරන ආයතනවලට තමන්ගේම නායකයන් සහ නියෝජිතයන් තෝරා පත් කර ගැනීමට ඇති හැකියාව යහපාලන සම්ප්රදායකට අවශ්ය වේ. ඒ වෙනුවෙන් සටන් වදින බිම් මට්ටමේ ව්යාපාර මතු වී තිබේ. මෙය පුදුමයට කාරණයක් නොවන්නේ වත්මන් ආර්ථීක අර්බුදය විසින් සනාථ කොට ඇති අන්දමට මාන්නක්කාර මධ්යම ආණ්ඩුවකට ජනතා අවශ්යතාවයන් සපුරා ලන්නට යලි යලිත් නොහැකි වී ඇති හෙයිනි.
දේශපාලන විමධ්යගතකරණයෙන් තීරණ ගැනීමේ ක්රියාවල නිරත වෙන පුරවැසියන් හෝ ඔවුන්ගේ නියෝජිතයන් බල ගැන්විය හැකිය. ශ්රී ලංකාව වැනි බහුවිධ සමාජවලට වඩාත්ම අදාළ වන පරිදි, වැඩි සහභාගීත්වයක් විසින් වඩා දැනුවත් හොඳ තීරණ ගැනීමට මඟ පෙන්වනු ඇතැයි උපකල්පනය කෙරේ. දේශපාලන විමධ්යගත කිරීම හේතුවෙන් පුරවැසියෝ තම නියෝජිතයන් වඩාත් හොඳින් දැන ගන්නා අතර අනෙක් අතට, ඒ නියෝජිතයෝ සිය ඡන්දදායක අවශ්යතාවයන් සහ අභිලාෂයන් ගැන වඩාත් හොඳින් සැලකිලිමත් වෙනවා ඇත. මක් නිසාද යත්, විමධ්යගතකරණය හේතුවෙන් ඇතැම් මහජන රාජකාරි සැලසුම් කිරීම, මූල්යකරණය කිරීම සහ කළමනාකරණය කිරීම පිළිබදව පවතින වගකීම, වැඩිමනත් ලෙස ප්රාදේශීය බවටත්, වග වෙන බවටත් පත් කරවමින්, කේන්ද්රයේ හා එහි නියෝජිත ආයතනවල සිට කලාපීය ආයතන වෙත පවරා දෙන හෙයිනි. එකිනෙකාටම ආවේණික වන ගුණාංග අන්තර්ගත වන අව-සංකේන්ද්රනය, අභිනියොජනය සහ අධිකාරී බලය පැවරීම මඟින් මෙය සාක්ෂාත් කර ගත හැකි වේ.
මධ්යගතකරණය සහ විමධ්යගතකරණය “එකක් හෝ අනික” වැනි රංගනයක් විය යුතු නැති බව සඳහන් කළ යුතු වේ. මධ්යගතකරණයේ සහ විමධ්යගතකරණයේ යෝග්ය තුලනයක් මගින් ඵලදායී මෙන්ම කාර්යක්ෂම ලෙස රජයේ සේවා සැපයීම සහතික කළ හැකි බව ලොව පුරා ප්රායෝගික උදාහරණ විසින් විදහා පා ඇත. විමධ්යගත කිරීමේ ප්රයත්නයන් ප්රවර්ධනය කිරීමත් පවත්වාගෙන යාමත් සඳහා මධ්යම ආණ්ඩුවලට තීරණාත්මක මෙහෙවරක් ඉටු කළ හැකිය. මෙය සිදු කළ හැක්කේ විමධ්යගත කිරීමට අවශ්ය, සුදුසු මෙන්ම ඵලදායී ජාතික ප්රතිපත්ති සහ විධිවිධාන සකස් කිරීමෙනි; එසේ කලාපීය, පළාත්බද සහ ප්රාදේශීය ඒකකවලට අළුත් කාර්යයන් පවරා ගැනීම සඳහා වැඩි වගකීම් දරන්නට ඉඩකඩ සලසා දෙමින් අවශ්ය අන්දමේ ශක්තිය ලබා දෙන පරිසරයන් බිහි කිරීමෙන් හෝ පවත්වාගෙන යාමෙනි.
සමස්තයක් ලෙස, විමධ්යගතකරණය සඳහා ගන්නා අව්යාජ පරිශ්රමයන් මගින් අපහසු නිලධරවාදී අධිකාරය කප්පාදු කළ හැකිය. එමඟින් ප්රාදේශීය සහ ජාතික රාජ්ය සේවකයන්ව ප්රාදේශීය තත්ත්වයන් සහ අවශ්යතා පිළිබඳව වඩාත් සංවේදී බවට පත් කරන්නට හැකි වේ. විමධ්යගතකරණය හොඳින් සිදු කළහොත් බහුවිධ සමාජවල හමු වන විවිධ දේශපාලන, වාර්ගික, ආගමික සහ සංස්කෘතික කණ්ඩායම්වලට තීරණ ගැනීමේ ක්රියාවලියන් තුල දේශපාලන නියෝජනය සඳහා ඉඩකඩ ලබා දිය හැකිය. පුරවැසියන්ට ප්රාදේශීය මට්ටමින් වඩා හොඳ රජයේ වැඩසටහන් වලට ප්රවේශ වන්නට ඉඩකඩ ලබා දෙන හෙයින් වඩා හොඳ දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් මෙන්ම ජාතික සමගිය ද ඇති කිරීම සඳහා ඊට දායක විය හැකිය. විවිධ ජනවාර්ගික සහ කලාපීය කණ්ඩායම් වෙත යම් ස්වාධිපත්යයක් මෙන්ම සිය ඉරණම තීරණය කරන පාලනයක් ඔවුන්ට ලබා දීමේ මාර්ගයක් වශයෙන් ප්රජා පාලන වගකීම්වල ඇතැම් අංග මධ්යම ආණ්ඩුවේ සිට ප්රාදේශීය ආණ්ඩුව වෙත විමධ්යගත කරමින් වැඩෙන රටවල් සංඛ්යාවක් විසින් ෆෙඩරල් ක්රම යොදා ගෙන ඇත.
කිසිදු ආකාරයක දේශපාලන බලය බෙදා හදා ගැනීමෙකින් ජනතාව බැහැර කර තැබුව හොත් ඔවුන් විසින් පවතින ක්රමයේ නීත්යානුකූලභාවය අභියෝගයට ලක් කරන්නට වැඩි ඉඩක් ඇති බවට දකුණේ නැඟිටීම් දෙකත්, උතුරේ දශක තුනක සන්නද්ධ ගැටුමත් නිදසුන් වෙති. සන්ධියවාදය (Federalism) හෝ බලය පැවරීම (devolution) යනු විවිධ දේශපාලන ආයතන අතර ඒවායේ ජනවාර්ගික හෝ කලාපීය බැඳීම් නොසලකා බලය බෙදා හදා ගැනීමේ මාර්ගයකි. ජයග්රහණ මෙන්ම අසීරුකම් අපක්ෂපාතී ලෙසත් සාධාරණ ලෙසත් බෙදා හදා ගන්නේ නම් ප්රජාතන්ත්රවාදය වඩා හොඳින් නොනැසී පවතිනවා ඇත.
වත්මන් දේශපාලන ක්රමය පදනම්ව ඇත්තේ එක් දේශපාලන පක්ෂයක් හෝ කණ්ඩායමක් විසින් ඒකාධිකාරී ලෙස සියළුම වරප්රසාද සහ ආර්ථික ප්රතිලාභ හිමි කර ගනු ලබන ‘ජයග්රාහකයා සියල්ල අත්පත් කර ගැනීමේ’ ක්රමය මත යි. ඊට වෙනස් අන්දමට, බලය පැවරීම විසින් විවිධ ජනවාර්ගික හා කලාපබද කණ්ඩායම්වලට වඩාත් ආරක්ෂිත හැඟීමක් ඇති කරවමින් ඔවුන්ට තමන්ගේම කටයුතු පිළිබඳව තීරණ ගන්නට හැකියාවක් ලබා දෙයි. ඔවුන්ට පවතින ක්රමය කෙරෙහි වැඩි විශ්වාසයක් හා කැපවීමක් මෙන්ම ඒ ක්රමය සාධාරණ හා අන්තර්ග්රාහී එකක්ය යන බවට පොදු හැඟීමක් ද ඇති කර ගත හැකිය.
බලය පැවරීම
ඓතිහාසික ලෙස ගත් විට, ශ්රී ලංකාවේ ආණ්ඩු නැඹුරුව ඇත්තේ සියළු බලතල මධ්යගත කිරීම වෙත යි. එහෙත්, 20 වැනි සියවස අගභාගයේදී, ප්රාන්ත, කලාපීය, පළාත් සහ/හෝ පළාත් පාලන ආයතන වැනි පර්යන්තමය පාලන ආයතනවලට බලය පැවරීම මගින් මධ්යම ආණ්ඩුවල බලය අඩු කර ලීම සඳහා වන ගෝලීය ප්රවණතාවයේ වැඩි වීමක් දක්නට ලැබිණ. යුරෝපයේ, ආසියාවේ, අප්රිකාවේ සහ ලතින් ඇමරිකාවේ බොහෝ රටවල් සිය බහුවිධ ප්රජාවන් බල ගැන්වීම සඳහා විවිධ අන්දමේ බලය පැවරීමේ ක්රියාමාර්ග යොදා ගෙන තිබේ. මේ සම්බන්ධයෙන් 1980 ගණන්වල ප්රංශයත් 1990 දශකයේ අග භාගයේ එක්සත් රාජධානියත් වඩාත්ම සුදුසු උදාහරණ වේ. ප්රංශය අතිශයින්ම මධ්යගත රාජ්යයක් විය. වාර්ෂික අයවැයවල සිට වීදි හා පාසල් නම් කිරීම දක්වා වූ කලාප, පරිපාලන ඒකක සහ සාමූහික වල සියළුම තීරණ මධ්යම ආණ්ඩුව විසින් අධීක්ෂණය (tutelle) නමැති ක්රමයක් යටතේ අනුමත කළ යුතුව තිබිණි. පර්යන්ත විසින් මධ්යම ආණ්ඩුවට එල්ල කරන ලද බලපෑම හේතුවෙන් ෆ්රොන්ස්වා මිතරොංගේ පාලනය (1981-95) ප්රතිපත්ති සම්පාදනය කිරීමේ දී අවශ්ය කර තිබූ අනුමත කිරීම් බහුතරයක් ඉවත් කර දැමීය.[i]
ස්කොට්ලන්තය සහ වේල්සය සිය කටයුතු පිළිබඳව වැඩි පාලනයක් ඉල්ලා සිටීම හේතුවෙන් බලය පැවරීම 1970 ගණන්වල මුල් භාගයේදී එක්සත් රාජධානියේ ප්රධාන දේශපාලන ප්රශ්නයක් බවට පත් විය. බලය පැවරීම සඳහා ඇති ජනතා කැමැත්ත නිශ්චය කිරීම සඳහා 1979 දී ජනමත විචාරණයක් පවත්වන ලදී. ඡන්දදායකයන් පහෙන් දෙකක බහුතරයකින් එය අනුමත කරන්නට අවශ්ය වූ නමුත් වේල්සයේ සහ ස්කොට්ලන්තයේ ඡන්දදායකයෝ එය ප්රතික්ෂේප කළහ. එහෙත්, 1999 දී ටෝනි බ්ලෙයාගේ පාලනය යටතේ බලය පවරා දෙන ලදුව, ස්කොට්ලන්තයට පාර්ලිමේන්තුවක් ද, පසුව වේල්සයට වේල්ස් සභාවක් ද හිමි විය. 1998 මහ සිකුරාදා ගිවිසුම උතුරු අයර්ලන්තයට තමන්ගේම වන පාර්ලිමේන්තුවක් ලබා දුන්නේය.[ii]
ශ්රී ලංකාවේ බලය පැවරීමට යෝජනා කරන අය පළාත්වලට යොදා ගත හැකි, පැහැදිලිව නිර්වචනය කරන ලද බලතල ඉල්ලා සිටිති. ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේන හා අගමැති රනිල් වික්රමසිංහගේ නායකත්වයෙන් පැවති පසුගිය පාලනය යටතේ ගෙන ගිය ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථා ප්රතිසංස්කරණ ක්රියාවලිය අතරතුර ‘දකුණු’ පළාත් හතේ ප්රධාන ඇමතිවරු 13 වැනි සංශෝධනය යටතේ අපේක්ෂා කළ පරිදි නිසි බලය පැවරීමක් කරන ලෙස ඉල්ලා සිටියහ. එහෙත් මේ කිසිවක් පල දැරුවේ නැත.
ඓතිහාසික ප්රවේශයක්
ශ්රී ලංකාවේ බලය පැවරීම යනු මඟ හැරී ගිය අවස්ථාවන් පිළිබඳ කතාන්දරයකි. 2009 දී සන්නද්ධ ගැටුම අවසන් වූවද, දේශපාලන ගැටුම තවමත් එසේම පවතී. එම ගැටුම සමථයකට පත් කළ හැක්කේ ප්රජාතන්ත්රවාදී පාලන රාමුවක් තුළ සියළු ප්රජාවන් සමඟ රාජ්ය බලය බෙදා හදා ගැනීමෙන් පමණි. රට තුල මෙන්ම විදේශගතව වසන බොහෝ ශ්රී ලාංකිකයින්ට මෙම අවශ්යතාවය පිළිබඳව තවමත් ඒත්තු ගැන්විය යුතුව ඇත.
ශ්රී ලංකාව බොහෝ ලෙස එකතැන ඇණහිට තිබෙන ඒකීය රාජ්යයකි. ශ්රී ලංකාව රාජ්ය අංශයේ අයථා පරිහරණය සහ දූෂණය අතින් ඉහළින්ම තිබෙන රට වශයෙන් පෙළ ගස්වා ඇති බව 2018 දී හිටපු විගණකාධිපතිවරයෙකු ප්රකාශ කර සිටියේය. රටේ පාර්ලිමේන්තු ක්රමය විසින් ප්රතිපත්ති සකස් කිරීමේ, නීති පැනවීමේ හා විනිවිද පෙනෙන රාජ්ය මූල්ය ක්රම පද්ධති ක්රියාත්මක කිරීමේ මූලික වගකීම් පැහැර හැර තිබේ. සාවද්ය තොරතුරු සහ රැවටීමට ලක් කිරීම හේතුවෙන් කරුණු නොදත් පොදු ජනතාව, අත්තනෝමතික පාලනය පවත්වාගෙන යෑම සඳහා ‘නීතියේ ආධිපත්යය’ වෙනුවට ‘නීතිය මඟින් පාලනය කිරීම’ යොදා ගන්නා වංචනිකයන් යලි යලිත් තෝරා පත්කර ගෙන ඇත.
මේ සියල්ල මෑත කාලයේ දී ජනතාවට ව්යසනකාරී ප්රතිවිපාක ගෙන ආවේය. 2022 දී, ‘අරගලය’ විරෝධතා විසින් අවසන් වරට තේරී පත් වූ ශ්රී ලංකා ජනාධිපතිවරයා බලයෙන් පහ කර දමන ලදි. අත්යවශ්ය ද්රව්යවල පවතින උග්ර හිඟයත් ණය ගෙවීම පැහැර හැරීමත් සමඟින් රට බහුවිධ අර්බුදයකට මුහුණ පා ඇත. පදවියට පත් කරන ලද ජනාධිපති රනිල් වික්රමසිංහ මහතා විසින් දෙන ලද සහතික කිරීම් තිබියදීත්, බොහෝ දෙනා තවමත් දරුණු ලෙස පීඩා විඳිති. රට හැර යා හැකි අය වඩා සරු බිම් සොයා රංචු පිටින් පිටත්ව යමින් සිටිති.
පාසල් සහ රෝහල්වල සිට අධිකරණ පද්ධතිය සහ උපයෝගිතා සේවා දක්වා රටේ පරිපාලන කටයුතු බොහොමයක් බරපතල ලෙස ඇනහිට තිබේ. පසුගිය දශක හතර පුරා රජයමින් පැවති දූෂණය, අවකළමනාකරණය, නාස්තිය, දේශපාලන අනුග්රහයත්, විනිවිදභාවය සහ වගවීම නොමැති වීමත් විසින් ඒකාබද්ධ ආර්ථික හා දේශපාලන ගිනි කුණාටුවකට දායකත්වය සපයා ඇත. අර්බුදය දෑවැන්ත ලෙස උග්ර කිරීමට වගකිව යුතු රාජපක්ෂවරු තමන් පදවිප්රාප්ත කළ ජනාධිපතිවරයාට උපක්රමශීලීව සහය වෙමින් යලි බලය ඩැහැ ගැනීමට මාන බලා සිටිති.. ඔවුහු සමාජය භේද භින්න කොට බලය අල්ලා ගැනීමට ඔවුන්ට යොදා ගත හැකි ඕනෑම අවස්ථාවක් සහ සම්පත් යොදා ගනිමින් තම ස්වෝත්තමවාදී මූලධර්මවාදී පදනම් යළි ගොඩනඟමින් සිටිති.
දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභා – ඉතිහාසයක්
1977 දී ජේ ආර් ජයවර්ධන පාලනය විවෘත ආර්ථිකයක් හඳුන්වා දී වාණිජ ඵලප්රයෝජන සඳහා පුද්ගලික අංශය ප්රබෝධමත් කිරීමට අවස්ථාව ලබා දුන්නේය. කෙසේ වෙතත්, ප්රසාරණය වන ආර්ථිකය ලබා දුන් සාධනීය ප්රතිඵල භුක්ති විඳීමට සාමාන්ය ජනතාවට අවස්ථාව ලබා නොදීම හේතුවෙන් මෙය සමාජ ප්රතිවිරෝධතාවයන් උත්සන්න කර ලීය. විශේෂයෙන්ම සිංහල බහුතර ජනගහණයෙන් බොහෝ දෙනෙකුට හැඟුණේ තමන් අත හැර දමා ගොස් ඇති බවය. ආර්ථිකය එක රැයෙන් ජාත්යන්තර තරගයට විවෘත කිරීම නිසා ඊසානදිග දෙමළ ජනතාවද කලකිරීමට පත් වූහ. මිරිස්, ළූණු, ප්රධාන ආහාර ආදිය ඉන්දියාවෙන් ආනයනය කිරීම නිසා ඔවුන්ගේ ප්රධාන ජීවනෝපාය – කෘෂිකර්මාන්තය විනාශ කර ලීය. ඔවුහු සමාජයේ ඉහළට යාම සඳහා වඩා හොඳ අවස්ථාවන් ද, දේශීය ඵලදායිතාවයේ වර්ධනයෙන් වඩා වැඩි කොටසක් ද ඉල්ලමින් සිටියහ.
මෙම ඉල්ලීමේ ඉතිහාසය දෙවන පෙළ ආණ්ඩු ක්රමයක් ඇති කිරීමේ හැකියාව පිළිබඳව සාකච්ඡා කළ 1926 ව්යවස්ථාදායක සභාවේ කාල සීමාව දක්වා දිවේ. 1928 ඩොනමෝර් කොමිෂන් සභාවේදී ද මෙම ප්රශ්නය යළි සාකච්ඡා කරන ලදි. රට පාලනය කිරීමේ මහා පරිමාණ කටයුතු කෙරෙහි අවධානය යොමු කරන්නට මධ්යම ආණ්ඩුවට ඉඩ හරිමින් එය යටතේ සිදු කෙරෙන බොහෝ පරිපාලන කටයුතු වඩාත් සෘජු ලෙස පළාත් බද මට්ටමින් සිදු කළ හැකි වන පරිදි බලතල විමධ්යගත කිරීමේ අවශ්යතාවය කොමිෂන් සභාව හඳුනාගෙන තිබිණි. කොමිෂන් සභාව පළාත් සභා සඳහා සිය යෝජනා ද ප්රකාශයට පත් කළේය. “දිවයිනේ විවිධ ප්රදේශවල ප්රමුඛව සිටින විවිධ ජන වර්ගවල විශේෂ අදහස්” “මෙම ප්රදේශ පරිපාලනය කිරීමේදී” බලපෑමක් ඇති කළ හැකි බව ද ඒ යෝජනාවලින් අදහස් කෙරිණි. අවාසනාවකට, පළාත් සභා සම්බන්ධ නිර්දේශ ක්රියාත්මක නොකරන ලදි. පළාත් හෝ දිස්ත්රික්කවල අය සමඟ තම අධිකාරි බලය බෙදාහදා ගැනීමට අකමැති දේශපාලනඥයන්ගේ සහ නිලධාරීන්ගේ විරෝධය නිසා මෙසේ වූවා විය හැකිය.
දෙමළ ප්රජාවේ විශාල කොටසකට වැඩි වැඩියෙන් හැඟී ගියේ ඔවුන්ගේ ස්වයං නිර්ණ අයිතිය ආමන්ත්රණය කිරීම සඳහා තිබෙන එකම ඵලදායි විසඳුම වූයේ දෙමළ ඊළම යනුවෙන් තමන්ගේම වන ස්වතන්ත්ර රාජ්යයක් පිහිටුවීම බවයි. මේ සඳහා ඔවුහු 1977 අගෝස්තු මස පැවැත්වූ මහ මැතිවරණයේ දී ඔවුන්ගේ දේශපාලන නායකත්වය වූ දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ (TULF) වෙත ඉතා ප්රබල ජන වරමක් ලබා දුන්හ. සමාජයීය, ආර්ථික හා දේශපාලනික වශයෙන් රට අවුල් සහගත මෙන්ම කැඩී බිඳී යන තත්ත්වයකට මුහුණ දෙමින් සිටියේය. ජයවර්ධන පාලනය තම අණසක වළංගු කිරීම සඳහා වැඩි වැඩියෙන් අධිකාරවාදී ක්රම කෙරෙහි යොමු විය. 1981 දී ජයවර්ධන පාලනය බලය බෙදීම සඳහායයි පැවසූ මෙවලමක් වශයෙන් එක් එක් පරිපාලන දිස්ත්රික්කයක් සඳහා දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභා (District Development Councils) පිහිටුවා ලීය.
එසේ වුවත් දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභා දේශපාලනික වශයෙන් බල රහිත විය. ඔවුන්ට ක්රියාත්මක වීම සඳහා ඉඩ සළසන පරිදි වෙනම පරිපාලන යාන්ත්රණයක් පිහිටුවා නොතිබූ හෙයින් තම බල ප්රදේශයට අදාළ කරුණු කාරණාවලදී එවාට ස්වාධීනව මැදහත් වන්නට ඔවුන්ට නොහැකි විය. එබැවින්, දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභාවල වැඩ කටයුතු සිදු කිරීම සඳහා පළාත් පාලන හා මධ්ය ආණ්ඩුවේ රාජ්ය ආයතනවල නිලතන්ත්රය සහ සම්පත් මත යැපෙන්නට දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභාවලට සිදු විය.[i] ප්රායෝගික ලෙස ගත් විට, මෙම ක්රම පද්ධතිය විසින් දේශපාලන පක්ෂ අනුග්රාහකත්වය ගොනු කොට නොනවත්වා පවත්වා ගැනීමට තවත් රාජ්ය ස්ථරයක් නිර්මාණය කරන ලද අතර, සිංහල දේශපාලන ප්රභූ පැලැන්තියට දිස්ත්රික් පරිපාලනය තුළ වැඩි බලපෑමක් ඇති කර ගන්නටද උපකාරී වූයේය.[ii] මීට අමතරව, එවකට පැවති රජයේ ඇමතිවරු තම බල ප්රදේශයට අයත් කටයුතුවලට අවහිර කරමින් දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභා මැඩ පවත්වා ලූහ. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ (JVP) අත්දැකීම අනුව ගතහොත්, මූල්ය කළමණාකරනය කිරීමේ බලතල කිසිවක් දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභා සතුව නොතිබුණි. යාපනය දිස්ත්රික් සංවර්ධන සභාවේ නොහැකියාව ගැන කලකිරුණු එහි සභාපතිවරයා 1983 ජූලි මාසයේදී ඉන් ඉවත් ව ගියේය.[iii]
බණ්ඩාරනායක-චෙල්වනායගම් (B-C) ගිවිසුමත්, ඩඩ්ලි-චෙල්වනායගම් (D-C) ගිවිසුමත් ඒකපාර්ශ්විකව අවලංගු කර දැමීමෙන් පසු බලය පවරා දීමට ඉඩ සැලසූ පළමු ප්රතිකරණය පනවන ලද්දේ 1987 දී ඉන්දීය රජයේ අනුග්රහයෙනි. ඒ කාලයේ පටන් දශක තුන හමාරකට ආසන්න කාලයක් දහතුන්වන සංශෝධනය සපුරා ක්රියාත්මක නොකොට ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාවේ පවත්වා ගෙන ගොස් ඇත. ජයවර්ධන පාලනයේ පටන් පැවති සියළුම පාලන තන්ත්ර විසින් ඉඩම් හා පොලිස් බලතල මුළුමණින් පාලනය කිරීම නිශ්චිතවම තමන් වෙත නතු කර ගෙන සිට ඇත. පළාත් සභාවල මූල්ය බලතලවලට පවා ඔවුහු බරපතළ ලෙස අවහිර කළහ. මෙසේ කරන ලද්දේ පළාත් සභාවලට අදාළ ප්රදේශ සම්බන්ධයෙන් තමන් සතුව කිසිදු ආකාරයක සැබෑ පරිපාලන ක්රමයක් නොමැති බවටත්, අත්යාවශ්ය කරන දේවල් මිලදී ගන්නට පවා ප්රමාණවත් මුදලක් ඒ සභා සතුව නොමැති බවටත් පළාත් සභා විසින් බොහෝ සේ පැමිණිලි කර තිබියදීය.
ව්යවස්ථා සංශෝධනවල ඉතිහාසය
දැනට රටේ විධායකය, ව්යවස්ථාදායකය, පළාත් සභා සහ පළාත් පාලන ආයතනවල තේරී පත් වූ සහ නම් කරන ලද නියෝජිතයින් 10,000 ක් පමණ සිටිති. ඔවුහු මුළු රටේම සමාජ-ආර්ථික, දේශපාලන සහ බහු සංස්කෘතික ප්රශ්න ආමන්ත්රණය කිරීමට නියමිතව සිටිති. එසේ වුවද, පාලන ක්රම පද්ධතිය සම්පූර්ණයෙන්ම අසාර්ථක බවට පත්ව ඇත. අධිකාරීවාදී, මධ්යගත කරන ලද, වග වීම් විරහිත පාලන ක්රම පද්ධතිය, අර්බුදයෙන් අර්බුදයට ගමන් කරමින්, වත්මන් බහු අර්බුදය වෙත රට ඇද දමා ඇත. මේ ක්රම පද්ධතිය දූෂණය, නාස්තිය, අවකළමනාකරණය සහ පාලක පැලැන්තිය රැක ගැනීම වෙනුවෙන් භීෂණය හා ප්රචණ්ඩත්වය යොදවන අයට දණ්ඩමුක්තිය ලබා දීම හා එක්ව යයි. රටේ හැම අස්සක් මුල්ලක් නෑරම මෙම අවමානය සහ මරණාසන්න බව නොකඩවා පැතිර පවතී.
ශ්රී ලංකා ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථාවට කරන ලද අවසන් සංශෝධන හතර අපි විමසා බලමු. 2015 දී තේරී පත් වූ යහපාලන ආණ්ඩුව 19 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනය ක්රියාත්මක කළ නමුත් එය ප්රමාණවත් වගකීමකින් යුක්තව ඉක්මණින් ක්රියාත්මක කිරීමට මුළුමණින් කැපවී සිටියේ නැත. පෙර පැවති රාජපක්ෂ පාලනය විසින් අත්පත් කර ගන්නා ලද අත්තනෝමතික බලතල අහෝසි කරන බවට 2015 දෙන ලද මැතිවරණ ප්රතිඥා තිබියදීත්, එම සංශෝධනය කිසිඳු අර්ථාන්විත ආකාරයකින් ක්රියාත්මක කිරීමට ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේන මහතාට සහ අගමැති රනිල් වික්රමසිංහ මහතාට දේශපාලන කැමැත්තක් තිබුණේ නැත.
මෙම තත්වය 2020 දී සම්මත කරන ලද 20 වැනි සංශෝධනයට මග පෑදීය. එයින් රාජ්ය මූල්ය ගනුදෙනු පිළිබඳව වගවීම සහ විනිවිදභාවය සහතික කිරීම සඳහා වූ සමස්ත විගණන ක්රියාවලිය අඩපණ කළ බව කියනු ලැබේ. ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවලට කරන පත් වීම් සම්බන්ධයෙන් නිරීක්ෂණ කළ හැකි පාර්ලිමේන්තු මණ්ඩලයක් හඳුන්වාදීමට නියමිතව තිබුණි. එසේ වුවද, ජනාධිපතිවරයා එම පත් වීම් සිදු කිරීමේදී මුළුමණින් සිය අභිමතය අනුව කටයුතු කළේය. පසුව 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ඉවත් කළ විධායක ජනාධිපති ධුරයේ බලතල සහ වරප්රසාද යළි ලබාදීම සඳහා 21 වැනි සංශෝධනය බලාත්මක කරන ලදි.
ඉන්පසු 22 වැනි සංශෝධනය ගෙන එන ලද්දේ ව්යවස්ථා සභාවක් නැවත ස්ථාපිත කිරීමෙන් 20 වැනි ව්යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ ජනාධිපතිවරයාට ලබා දී ඇති ඇතැම් බලතල අඩු කිරීම අරමුණු කර ගනිමිනි. එය ද ජනාධිපතිවරයාට ආරක්ෂක කටයුතු සහ ඔහු දරන්නට කැමති වෙනත් ඕනෑම අමාත්ය ධුරයක් දරන්නට ඉඩ ලබා දුන්නේය. කෙසේ වෙතත්, එයින් ජනාධිපතිවරයාට පැවරී තිබෙන බලතලවලට සැලකිය යුතු බලපෑමක් සිදු නොකළ බව පසුගිය දෙවසර අතරතුර වත්මන් ජනාධිපති රනිල් වික්රමසිංහ මහතාගේ ජනාධිපතිමය නොවන චර්යාවෙන් පැහැදිලි විය. විධායක ජනාධිපති ක්රමය සතුව ඇති අධික බලය කප්පාදු කිරීමට අපොහොසත් වීම රටේ ආර්ථිකයට සහ නීතියේ ආධිපත්යයට විනාශදායක වී ඇති බව සනාථ වී තිබේ.
[i] Reiter R, Grohs S, Ebinger F, Kuhlmann S and Bogumil J 2010, Impacts of decentralization: The French experience in a comparative perspective, Ruhr-Universität; Published in French Politics 8(2010), 2, 166-189, Available at: https://d-nb.info/1078649812/34
[ii] Baldersheim H 2009, Decentralisation in practice: European patterns and experiences, Ministry of Public Administration and Local Self Government, Available at: https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/rs/UNDP_SRB_Decentralisation_in_practice-European_Patterns_and_Experiences.pdf
[i] De Alwis, R. K. 2009, History of and Prospects for Public Sector Reforms in Sri Lanka. 209, Unpublished PhD thesis, Victoria University of Wellington, Cited in Jayasundera S 2022, An uneasy hegemony: Politics of State Building and Struggles for Justice in Sri Lanka, 173, Cambridge University Press.
[ii] Ibid, 175
[iii] Sivathasan S 2013, Jaffna Development Council Election 1981, available at: https://www.colombotelegraph.com/index.php/jaffna-development-council-election-1981/
Sri Lanka – Nation Building, Devolution & The 13th Amendment
