ආහාර, නිද්‍රා, භය, මෛතුනංච ධම්මේන හීනඃ පශුණිභික්‌ සමානඃ” යනාදී වශයෙන් සංස්‌කෘත ශ්ලෝකයක්‌ මීට වසර දහස්‌ ගණනකට පෙර සිට පැවත එයි. එයින් පෙන්වා දෙන්නේ මිනිසා සහ තිරිසනා අතර තිබෙන මූලික වෙනසයි. ආහාර ගැනීම, නිදා ගැනීම, බියදැනීම සහ සංසර්ගය තිරිසනාටත් මිනිසාටත් පොදු ලක්‍ෂණ වේ. නමුත් මිනිසා තිරිසනාගෙන් වෙනස්‌ වන්නේ තමා ජනිත වූ මාතෘ භූමියට ආදරය කළ හැක්‌කේ මිනිසාට පමණක්‌ වීම හේතුවෙනි. බල්ලෙක්‌ට, බූරුවෙක්‌ට, හිවලෙක්‌ට, ඌරෙක්‌ට තම මවු බිමට ආදරය කළ නොහැක. එය කළ හැක්‌කේ මිනිසෙකුට පමණි. එබැවින් ඉහත ශ්ලෝකයෙන් කියෑවෙන්නේ යම් මිනිසෙක්‌ ධර්මතාවයන්ගෙන් එනම් දයාව ස්‌නේහය, මාතෘ භූමිය ආදරය යනාදී ගුණාංගයන්ගෙන් හීන නම් එවන් මිනිසෙක්‌ හා තිරිසනෙක්‌ අතර කිසිදු වෙනසක්‌ නොමැති බවය. මන්ද ඉහත දැක්‌වූ ක්‍රියා 4 ම මනුෂ්‍යයා සේම තිරිසනාද කරන බැවිනි.
මාතෘ භූමියට ආදරය කිරීම යනු පොළොව බදාගෙන සිප ගැනීම නොවේ. තම රට ආක්‍රමණය කරන පරසතුරන් හා සටනට එළඹීම එය වළක්‌වා ලීමට තැත් කිරීම මවු බිමට ආදරය කිරීමකි. වසර දහස්‌ ගණනක්‌ තිස්‌සේ දිවි පුදා ආරක්‍ෂා කරගත් රට බෙදා වෙන් කිරීමට තැත් කරන විට එය වැළකීමට ඉදිරිපත්වීම මවුබිමට ආදරය කිරීමකි. රටේ සම්පත්, රැකියා රටේ ජනතාවට අහිමි කරමින් විදේශිකයන්ට අලෙවි කිරීමට තැත් කරන විට එය නවතාලීමට කටයුතු කිරීම මවුබිමට ආදරය කිරීමකි. අනෙක්‌ අතට යමෙක්‌ තමා ජනිත වූ මවුබිම, පුද්ගලික වාසි තකා හෝ පාරම්පරිකව රට පාවා දුන් අයගේ ජානවලින් පැවතෙන නිසා හෝ දෙකඩ කිරීමට සහාය වන්නේ නම් හෙතෙම මවුබිමට එනම් තම දේශයට ෙද්‍රdaහී වන්නෙකි. එනම් දේශෙද්‍රdaහියෙකි. ඉහත ශ්ලෝකයට අනුව නම් මිනිස්‌ වෙසින් සිටින තිරිසනෙකි.
වික්‍රමබාහු කරුණාරත්න යනු එල්ටීටීඊ කොටි ත්‍රස්‌තවාදීන්ගේ අරමුණට පූර්ණ සහාය දෙමින් දෙමළ ඊළමක්‌ දිය යුතුය යන ස්‌ථාවරයේ සිටින සිංහලයෙකි. මා ඔහු සිංහලයෙක්‌ යෑයි කීවේ ඔහුගේ නම “සිංහල” බැවිනි. සිංහලයන් විසූ මායිම් ගම්මානවලට කඩා පැන සිංහල බඩදරු අම්මලාගේ සිට කිරිකැටියා දක්‌වා අමු අමුවේ ඝාතනය කළ, ශ්‍රීමහා බෝධිය අවට සිල්සමාදන් වී සිටි සිංහල උපාසිකාවන් සිය ගණනක්‌ වෙඩි තබා මරා දැමූ, කිතුල්උතුව අලුත්ඔය ප්‍රදේශයේ බස්‌ නවතා සිංහලයන් පමණක්‌ තෝරා බේරා ඉවතට ගෙන කපා කොටා ඝාතනය කළ, අහිංසක සිංහල කුඩා සාමණේර හිමිවරු 37 ක්‌ කැති ගා මරා දැමූ දෙමළ කොටි ත්‍රස්‌ත සංවිධානයේ මියගිය කොටි වෙනුවෙන් යමෙක්‌ කඳුළු සලයිද ඔහු කවදාවත් “සුජාත” සිංහලයෙක්‌ නම් විය නොහැකි බව ඕනෑම සිංහලයෙක්‌ පිළිගන්නා කරුණකි.
විදේශයක ජාත්‍යන්තර සභාවක “සිංහලයෙක්‌” විසින් ලංකාවේ දෙමළ ජාතියට සිදුවන දැඩි “අසාධාරණය” ගැන පවසමින් ඔවුනට ස්‌වයං පාලනයක්‌ ලබාදිය යුතු යෑයි අවධාරණය කරයි නම් එයට, ද්‍රවිඩ ජාතිකයෙකු කරන සමාන ප්‍රකාශයකට වඩා පිළිගැනීමක්‌ නිතැනින් හිමිවෙයි. දෙමළ රාජ්‍යයක්‌ ස්‌ථාපිත කිරීම සඳහා දියත්ව ඇති ජාත්‍යන්තර ව්‍යාපෘතිය මගින් එවන් “සිංහලයන්” මිලදී ගැනීම ඉතාම සාර්ථකව ඉටුකර තිබේ. එවන් සිංහලුන්ගේ රාජකාරිය විවිධ අවස්‌ථාවල තමාට වරින්වර ලැබෙන මුදල් ප්‍රමාණය අනුව එවන් ප්‍රකාශ කිරීමයි.
එළාර සමයේ සිට බ්‍රිතාන්‍ය සමය දක්‌වා සියලුම කාලපරිච්ඡේදයන්හිදී විවිධාකාර වරප්‍රසාද වරදාන වෙනුවෙන් සතුරා සමග එක්‌ව මාතෘ භූමිය පාවාදුන් “සිංහලයන්” ගැන ඉතිහාසයේ සඳහන්ව තිබේ. පරංගි, ලන්දේසි, ඉංගී්‍රසි සුද්දන්ගේ කාලයේ ගමේ නිලතල ලබා ගැනීමට පවා තම බිරිඳ පාවාදුන් “සිංහලයන්” ගැනද අප අසා ඇත්තෙමු. එබැවින් එවැන්නන්ගෙන් පැවත එන සිංහලයන් අදත් සිටිනු දැකීම පුදුමයක්‌ නොවේ.
ආචාර්ය වික්‍රමබාහු කරුණාරත්න, පසුගියදා පොලිස්‌ වෙඩි පහරින් මියගිය යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ සිසුන් දෙදෙනා සම්බන්ධව පාරේ සිට අපූරු ප්‍රකාශයක්‌ කරනු මා දුටුවෙමි. “එතන හිටිය සාජන් සිංහල, ඉන්ස්‌පෙක්‌ටර් සිංහල, අනෙක්‌ දෙන්නාත් සිංහල, එක දෙමළ කෙනෙක්‌ තමයි හිටියේ. සිංහල පොලිස්‌කාරයෝ නිසා තමයි මේ දේ සිද්ධ වුණේ. සිංහලෙන් නවතිනු කිව්වාම දෙමළ ළමයින්ට තේරෙන්නේ නැතිව ඇති. ඇයි දෙමළ පොලිස්‌කාරයෝ දාන්න බැරි? මේකද සංහිඳියාව? සිංහලෙන් අණ දෙනවා, ඇහුවේ නැත්නම් වෙඩි තියනවා. මේකද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය?
දශක 5 කට අධික කාලයක්‌ දේශපාලනය කර ඇති වික්‍රමබාහු එවැනි බාල ප්‍රකාශයක්‌ කරන්නේ මාර්ග බාධක පිළිබඳව නොදැන නොවේ. මාර්ග බාධකයකදී පොලිස්‌ නිලධාරියෙක්‌ ඉදිරියට පැමිණ අත ඔසවන විට ගමන් කරන වාහනය හෝ යතුරුපැදිය නැවතිය යුතු බවද, කතාකරන භාෂාව අවශ්‍ය වන්නේ නැවැත්වූ පසුව බවද සියල්ලන්ම දනී. දෙමළ කතා කරන කෙනෙක්‌ සිට ඇත්තේ එබැවින් විය යුතුය. තවම පරීක්‍ෂණයක්‌ පවා අවසන් නොවූ මෙම සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් කිසිම අවබෝධයකින් තොරව මෙවන් ප්‍රකාශ කරන්නේ සිංහලයන් කෙරේ “ආරූඪ” කරගත් ද්වේශයකින් බව ඉතාම පැහැදිලිය. එසේ හැසිරෙන්නේ ද්‍රවිඩ බෙදුම්වාදීන්ගේ සිත් සතන් ඉන් ප්‍රබෝධයටත් අමන්දානන්දයටත් පත්වන නිසා බවද සියල්ලන් දනී.
2010 වසරේදී ලන්ඩන් නුවර “දෙමළ දිනය” වෙනුවෙන් පැවැති මියගිය කොටි සාමාජිකයන් සැමරීමේ උත්සවයේදී වික්‍රමබාහු කළ කතාවේ සාරාංශය මෙයයි. “මේ අවස්‌ථාවේ ඔබලා වෙනුවෙන් කඳුළක්‌ සැලීමට ලැබීම ගැන මා සතුටු වෙනවා. සිංහල ජාතිවාදීන් විසින් මහින් දපාලනය විසින් ඔබව මරා දැමුවා. මම දෙමළ නිජ බිම සඳහා කැපවුණු ඔබ වෙනුවෙන් දුක්‌වෙනවා. අපි අද පරාජය වුණා. නමුත් අපි නැවත නැගිටිය යුතුයි. දෙමළ ජනතාවට එරෙහිව අපරාධ කළ අපරාධකරුවන් නීතිය හමුවට ගෙන ආ යුතුයි. අද උතුරු නැගෙනහිර තිබෙන්නේ මිලිටරි පාලනයක්‌. මේ මහින්ද රෙජිමය පලවා හැරිය යුතුයි.”
2009 මැයි 19 වැනි දින ත්‍රස්‌තවාදය පරාජය කළපසු 2010 වසරේදී ලන්ඩනයට ගොස්‌ මියගිය ත්‍රස්‌තයන් වෙනුවෙන් වික්‍රමබාහු දුක්‌වූ අයුරුයි ඒ.
2015 ජන. 7 වන දින, එනම් පසුගිය ජනාධිපතිවරණයට පෙර දින “දෙමළ තොරතුරු මධ්‍යස්‌ථානය” විසින් වික්‍රමබාහු කළ ප්‍රකාශයක්‌ හුවා දක්‌වා තිබුණේ මෙලෙසය. “යුද්දෙන් පසුව දෙමළ සිය දහස්‌ ගණනක්‌ අවතැන්වූවා. ඒ අයව තවම නැවත පදිංචි කර නැහැ. පුනරුත්ථාපනය කර නැහැ. අක්‌කර සියගණනක්‌ හමුදාව අත්පත් කරගෙන දෙමළ ජන ජීවිතය ඉතාම අඩාල වෙලා. කාන්තාවන්ට ලිංගික අතවර, රාජපක්ෂ පාලනයෙන් දෙමළ ජනතාවට අත්වුණේ හිරිහැර. වේදනාව පමණයි. දෙමළ ජාතික සංවිධානය මෛත්‍රිපාල සිරිසේන අපේක්‍ෂකයාට සහාය දීම පිළිබඳව මා සතුටු වෙනවා.
යුද්දෙන් පසුව අවතැන්වූ 2,95,000 ක දෙමළ ජනතාව සියලු පහසුකම් සහිතව ඉතාම කෙටි කාලයකින් නැවත පදිංචි කිරීම ලෝක වාර්තාවක්‌ බැව් විදේශිකයන් පවා පිළිගන්නා කරුණකි. මනික්‌ µdම්හි රඳවා තිබියදී ඔවුනට සැලසූ සහන හා පහසුකම් ලෝකයේ වෙනත් රටවල ඇතිවූ සමාන තත්ත්වයන් හා සසඳන විට සිතාගත නොහැකි තරමේ පැවැති බැව් වාර්තා ගතව ඇත. ඒ සියල්ල කළේ සිංහලයන්ගේ ප්‍රධානත්වයෙනි.
යුද්ධයේ අවසාන දින කිහිපයේ කොටි විසින් යාපනයේ ජනාකීර්ණව පැවැති සියලු ප්‍රදේශවල බිම් බෝම්බ වළලා දමා තිබිණ. දෙමළ ජනතාව නැවත පදිංචි කරවීම සඳහා ඒ සියල්ල දිවි පරදුවට තබා නිෂ්ක්‍රීය කළේ සිංහල සෙබළුය. වෙඩි උණ්‌ඩයේ සිට බිම් බෝම්බය දක්‌වා මිලියන 2 1/2 ක සංඛ්‍යාවක්‌ද, පුද්ගල නාශක බෝම්බ පමණක්‌ 4,95,000 ක්‌ද, බිම් බෝම්බ 4900 ක්‌ද තම ජීවිතය ගැන නොතකා ගොඩ ගත්තේ සිංහල සොල්දාදුවන්ය. එසේම අහිංසක දුප්පත් දෙමළ පවුල් සඳහා තම පුද්ගලික මුදලින් නිවාස 8000 ක්‌ පමණ සාදා දුන්නේද සිංහල හමුදාවය. එසේනම් වික්‍රමබාහු සිංහලයන් විසින් දෙමළ ජනතාව නැවත පදිංචි කර නැතැයි කරන ප්‍රකාශය හිතාමතාම කියන ලද අමූලික බොරුවකි.
යුද්ධයෙන් පසුව අත්අඩංගුවට ගත් කොටි සාමාජිකයන් 11,950 ක්‌ද, ළමා සෙබළුන් 530 ක්‌ද පුනරුත්ථාපනය කොට සමාජයට නිදහස්‌ කළ බව ලෝකයම දනී. ළමා සොල්දාදුවන්ගෙන් කොටසක්‌ අද විශ්වවිද්‍යාලවල ඉගෙනුම ලබන අතර අනෙක්‌ අය වෘත්තීය පුහුණුව ලබා හොඳ රැකියාවල නිරතවේ. පවුල්වී සාර්ථක විවාහ දිවි ගෙවයි. ඒ සියල්ලටම මග පෑදුවේද ද්‍රවිඩ සංවිධානය නොව සිංහලයින්ය. එසේ නම් පුනරුත්ථාපනය සම්බන්ධයෙන්ද වික්‍රමබාහු ඇදබා ඇත්තේ බේගලයකි.
යුද ජයග්‍රහණයෙන් පසුව හමුදාව විසින් අත්‍යවශ්‍යම කඳවුරු හැර අන් සියලුම ඉඩම් සහ අත්පත් කරගත් ගොඩනැඟිලි නැවත සිවිල් ජනතාවට භාරදුනි. යුද්ධයේදී පවරාගත් ඉඩම්වලින් 90% ක්‌ යළි භාර දුන්නේ මහින්ද රජයයි. ඒ සම්බන්ධයෙන්ද වික්‍රමබාහු කියා ඇත්තේ පට්‌ටපල් බොරුවකි.
උතුරු වසන්තය නමැති ව්‍යාපෘතිය මගින් යාපනයේ වෙළෙඳ සංකීර්ණ, බැංකු, ක්‍රීඩාංගන, පාසල්, පරිගණක මධ්‍යස්‌ථාන, ගුවන් පාලම්, මහා මාර්ග, පාලම් සියල්ලම හැදුවේ, ස්‌ථාපිත කළේ පසුගිය රජයයි. ලංකාවේ වර්ධන වේගය 7% වන විට යාපනයේ වර්ධන වේගය 22% විය. කාන්තාවන්ට ස්‌වයං රැකියා, ධීවර පහසුකම්, කෘෂි නිෂ්පාදන පහසුකම් සියල්ල ලබාදුන්නේද මහින්ද රජයයි. එසේනම් දෙමළ ජන ජීවිතය අඩාල වී ඇතැයි වික්‍රමබාහු කර ඇති ප්‍රකාශය කිසිදු ශිෂ්ට සම්පන්න මිනිසෙක්‌ නොකරන අමූලික අසත්‍ය ප්‍රකාශයකි.
යුද්ධය පවතින කාලය තුළ දෙමළ ජනයාට අත්වූ තාඩන, පීඩන නොදන්නා කෙනෙක්‌ නොමැත. අසාධාරණ බදු ගෙවීම්, නිවාස අතහැර යැම්, කුඩා ළමුන් පවා බලෙන් බඳවා ගැනීම් යනාදියද, අවසාන දින කිහිපය තුළ හමුදා පෙදෙස්‌වලට ආරක්‍ෂාව පතා දිව යන ගර්භණී මාතාවන්ද ඇතුළු දෙමළ ජනතාවට වෙඩි තැබූ අන්දමද දැන් සනාථ වී හමාරය. කොටි ත්‍රස්‌තයන් යටතේ එසේ දුක්‌ පීඩා විඳි දෙමළ ජනයා මහින්ද රජය යටතේ හිරිහැර වේදනා වින්දා යෑයි යමෙක්‌ පවසයි නම් ඔහුද කොටි හිතවාදියෙක්‌ම විය යුතුය.
ඉහත සිද්ධීන්වල යථාර්ථය සත්‍ය ලෙසින්ම නොදැන සිටීමට තරම් වික්‍රමබාහු අත දරුවෙක්‌ නොවේ. එසේම දෙමළ ජාතිය වෙනුවෙන් කඳුළු පෙරන මේ වික්‍රමබාහු සිංහලයන් විසින් දෙමළ ජනතාව වෙනුවෙන් කරන ලද ඒ කිසිම කටයුත්තකදී ඔවුන් වෙනුවෙන් එක යෝගට්‌ කෝප්පයක්‌, උළුකැටයක්‌, තේ කෝප්පයක්‌ දීම තබා ශත පහක්‌වත් වියදම් කළ බවක්‌ අප අසා නැත. එසේ නම් ඔහු මෙවන් අමූලික අසත්‍ය ප්‍රචාර කරමින් සිංහලයන් කෙරේ ද්වේශයක්‌ ඇති වන ආකාරයට ජාත්‍යන්තරයට ප්‍රකාශ නිකුත් කරන්නේ කුමක්‌ නිසාදැයි අප විමසා බැලිය යුතුවේ. දෙමළ ජාතිය සඳහා ස්‌වයංපාලනයක්‌ දීමට සහාය දීම එක්‌ දෙයකි. නමුත් එය සාධාරණීය කිරීමට බොරු කීම තවත් දෙයකි. එවන් දෙයක්‌ කිරීමට තිබෙන එකම උත්තේජනය මුදල් පමණි.
අද “සිංහල පොලිස්‌ කාරයන්ට” සහ “සිංහල ආමිකාරයන්ට” නින්දිත ලෙස පරිභව කරන වික්‍රමබාහුට කිව යුත්තේ යුද්ධය පැවැති කාලය තුළ පවා අහිංසක දෙමළ ජනයා රැක ගත්තේ එම සිංහල පොලිස්‌, ආමිකාරයන් බවය. අහිංසක දෙමළ මිනිසුන් ගැන සිතුවේ නැත්නම් යුද්ධයේදී මියගිය 29000 ක සහ ආබාධිත වූ 14000 ක සිංහල රණවිරුවන්ගෙන් 25% කගේ පමණ ජීවිත අපට බේරා ගත හැකිව තිබුණි. එවන් විශාල පිරිසක් මියගියේ ආබාධිත වුණේ ජනතාව බුරුතු පිටින් නොමරා ත්‍රස්‌තයන් පමණක්‌ තෝරා බේරා සටන් කිරීමට ගිය බැවිනි. එවන් වූ විශාල කැපවීමක්‌ කළ පසුත් සිංහල සෙබළුන්ට මෙසේ අපහාස කරන වික්‍රමබාහුගේ මානසිකත්වය කෙබඳුද යන්න අපට තේරුම් ගැනීමට අපහසු නොවන්නේ පරංගි, ලන්දේසි, ඉංගී්‍රසි කාලයේ මේ අයුරින්ම හැසිරුණු පෙර සඳහන් කළ සිංහලයන් ගැන අප හොඳින් දන්නා නිසාය.
ත්‍රස්‌තවාදය පිළිබඳව කතා කරන විට එහි අතරමැදියෙක්‌ සිටිය නොහැක. එක්‌කෝ ඔහු ත්‍රස්‌තයෙකි. නැතහොත් ත්‍රස්‌තයෙක්‌ නොවේ. ඒ කෝණයෙන් බලන විට ත්‍රස්‌තයන්ට සෘජුව සේම වක්‍රව සහාය දෙන කෙනාද, උන්ගේ සැහැසිකම් හෙළා නොදකින කෙනාද ත්‍රස්‌තයෙකි. එය ත්‍රස්‌තවාදය පිටුදකින ශිෂ්ට සම්පන්න ලෝක ප්‍රජාව පවා පිළිගත් න්‍යාය ධර්මයකි.
එදා 1990 ජුලි 11 වැනි දින ත්‍රස්‌තයෝ මඩකලපුව පොලිසිය වැටලූ අවස්‌ථාවේ පොලිස්‌ නිලධාරීන් සටන් කිරීමට සැරසුණු විට එවකට සිටි එක්‌සත් ජාතික පක්‍ෂ රජය ඔවුනට කොටින්ට යටත්වන ලෙස නියෝග කරන ලදි. ඉන්පසු ත්‍රස්‌තයෝ එසේ යටත්වූ පොලිස්‌ රණවිරුවන්ගෙන් “සිංහලයන්” පමණක්‌ තෝරා බේරා 600 දෙනෙක් එක පෙළට තබා වෙඩි තියා ඝාතනය කරන ලදී. කල්මුණේ පොලිසිය භාර අයිවන් බොතේජු සහකාර පොලිස්‌ අධිකාරිතුමා තම සගයින් සමග යටත් නොවී කොටින්ට එරෙහිව සටන් කරමින් ගුවන් හා කාලතුවක්‌කු සහාය ඉල්ලන විට රජය එය ප්‍රතික්‍ෂේප කර ඔහුටද යටත්වන ලෙස නියෝග කළේය. එසේ යටත්වූ බොතේජු රණවිරුවා ඇතුළු තෝරා බේරා ගත් “සිංහල සහ මුස්‌ලිම්” පොලිස්‌ රණවිරුවන් 334 ක්‌ කොටි විසින් දැත් දෙපසට තබා බැඳ වෙඩි තබා මරා දමන ලදි. එම සිද්ධියද ඇතුළුව මනුෂ්‍යත්වයට එරෙහිව කොටි විසින් කරන ලද එක්‌ ම්ලේච්ඡ ඝාතනයක්‌වත් වික්‍රමබාහු හෙළා දුටුවේ නැත. ඔහු කළේ ඒ කොටින්ට ආවඩමින්, උන් වෙනුවෙන් කඳුළු සලමින්, උන්ගේ අරමුණ කරා යැමට නින්දිත ලෙස සහාය දීමයි. එසේ නම් ත්‍රස්‌ත විරෝධී ශිෂ්ට ලෝක ප්‍රජාවගේද අර්ථ දැක්‌වීම අනුව එවන් කෙනෙක්‌ ත්‍රස්‌තවාදියෙක්‌ නොවන්නේ කෙසේදැයි වික්‍රමබාහුගෙන්ම අසා දැන ගැනීම වටී.
අපේ මුතුන් මිත්තන් විසින්ද වර්තමානයේ රණවිරුවන් විසින්ද දිවි පුදා දිවි කැපකොට ආරක්‍ෂා කළ මේ රට “නොබෙදුණු” වචනය ඉදිරියට දමා සියලු බලතල දෙමින් දෙමළ දේශපාලනඥයන්ට තැටියක දමා දීමට මේ රජය සැරසේ. ප්‍රභාකරන්ට යුද්දෙන් දිනාගත නොහැකිවූ දේ අද සම්බන්ධන් ඉතා පහසුවෙන් ලබා ගනිමින් සිටී. එය සාධාරණ කිරීමට සිංහලයන් යෑයි කියාගන්නා පිරිසක්‌ද එක්‌ව සිටී. මහ බැංකු අධිපති, භාණ්‌ඩාගාර ලේකම්, මුදල් ඇමැති, අග්‍රවිනිශ්චකාර තුමා, නගරාධිපති දෙමළ ජාතිකයන් බව ඔවුහු අමතක කරති. කොළඹ සිංහලයන් සුළුතරයක්‌ බවද ප්‍රකාශ නොකරති. අද රටේ තොග වෙළෙඳ පොළ හසුරුවන්නේ, රටේ ප්‍රධාන ව්‍යාපාර සියල්ලක්‌ම භාරව සිටින්නේ කෝටි ප්‍රකෝටිපති දෙමළ ජාතිකයන් බවද නොදන්නා සේ සිටී. සාමාන්‍ය දෙමළ ජනතාවට ඊළම අවශ්‍ය නැත. ඔවුනට අවශ්‍ය සිංහලයන් සමග සමගියෙන් විසීමය. ඊළම් අවශ්‍ය වන්නේ බෙදුම්වාදී දුෂ්ට දෙමළ දේශපාලනඥයින්ට සහ “සිංහල” නරුමයන්ටය.
දුටුගැමුණු යුද්ධයේදී රට බේරා ගැනීමට දිවි දුන්නේ සිංහලයින්ය. විජයබාහු, පරාක්‍රමබාහු, වලගම්බා රජ සමයේද සොලීන් සමග සටන් කළේ සිංහලයන්ය. පරංගි, ලන්දේසි සමග යුද වැදුණේද සිංහලයන්ය. 1848 කැරැල්ලෙන් පසුව ඉංගී්‍රසින් විසින් මරා දැමුවේ සිංහලයන්ය. කුඹුර, හරකබාන, වැව්, ඉඩම් අහිමි වූයේ සිංහලයන්ගේය. ත්‍රස්‌තවාදී යුද්ධයේදී 99% ක්‌ දිවි පිදුවේ ආබාධිත වූයේ සිංහල තරුණ තරුණියන්ය. එසේ දිවිකැපකොට සාමය උදා කළ රටේ සතුටින්, බියෙන්, සැකෙන් තොරව ජීවත් වන්නේ සිංහලයන් පමණද? නැත. සියලුම ජාතීන්ය. සිංහල සිසුන්ට යාපන විශ්වවිද්‍යාලය තුළ දෙමළ සිසුන් පිරිසක් අමානුෂික ලෙස පහරදී තුවාල කළ විට වික්‍රමබාහු ඊට එරෙහිව කිසිදු ප්‍රකාශයක්‌, වචනයක්‌ කීවේ නැත. ත්‍රිරෝද රථ කිහිපයක දමාගෙන යා හැකි සාමාජිකත්වයක්‌ තිබෙන, විදේශීය මුදලට රට පාවා දෙන පුද්ගලයන්ගෙන් එවන් දෙයක්‌ බලාපොරොත්තු විය නොහැක. මෙතැනදී වැදගත් වන්නේ මාටිං ලුතර් කිං විසින් කරන ලද ප්‍රකාශයයි. නරක දුෂ්ට මිනිසුන්ගේ ඝෝෂාව අපට ඉවසිය හැකියි. අපට ඉවසිය නොහැක්‌කේ හොඳ මිනිසුන්ගේ නිහඬතාවයයි.
අද රට තීරණාත්මක සන්ධිස්‌ථානයකට පැමිණ තිබේ. බුද්ධිමත් දේශප්‍රේමී ජනතාව ඇස්‌ කන් ඇර සිටිය යුතුවේ. අසත්‍ය ප්‍රචාරකරමින් රට පාවා දෙන්නන්ද, රට බෙදීමට පිඹුරුපත් සකසන්නන්ද හඳුනාගත යුතුවේ. මවුබිම ආරක්‍ෂා කිරීමට ලක්‍ෂ ගණන් දිවිපිදූ අපේ මුතුන් මිත්තන් වෙනුවෙන් එවන් ද්‍රෝහීන් සම්බන්ධයෙන් නීතිමය කටයුතු කිරීමට ඉදිරියේදී කාලය එළඹෙන බැවිනි.
රියර් අද්මිරාල්, ආචාර්ය සරත් වීරසේකර
